Conditie test ??????

Ze zeggen weleens als je in zo’n “ding” fietst dan spreek je geen mens, nou ik kan bevestigen dat het tegendeel waar is. Je moet er voor open staan denk ik en het moet toevallig zo lopen. Omdat de berichten voor vanmiddag erg matig zijn leek het me verstandig om vanmorgen maar even een heel klein stukje te proberen na zo’n “lange” periode van stilstand, ze zeggen altijd stilstand is achteruitgang. Dat is grotendeels waar, ik ging vanmorgen tegen de wind in, die behoorlijk stevig was, en het was opvallend dat ik maar net zo’n beetje rond de 32 km bleef hangen, de conditie is hard hollend achteruit gegaan de laatste week. Eerst maar even bij Jan en Anny Geel langs om te horen hoe de vlag er daar bij hangt, nou die vlag begint weer een klein beetje te wapperen, Anny wil de volgende maand weer gymlessen gaan geven en Jan wil na de jaarwisseling ook weer voorzichtig van start met de Quest, allemaal goeie berichten. Maar voordat ik bij Jan en Anny was werd ik staande gehouden, ( een politieterm, heb ik weleens van mijn zoon gehoord)door Matthijs Leegwater, nu eens een keer niet met de Quest maar met de auto, uitgestapt en bij Matthijs in de auto alles op een rijtje zetten van de “Oliebollentocht” die wel en niet geslaagd is geweest en vervolgens de situatie met zijn werk tegen het schrale zonlicht gehouden, ’t staat daar ook naar regen. Matthijs ging naar de fietsenmaker om een draadloze kilometerteller aan te schaffen, zijn huidige laat het te vaak afweten. En zo heb je na amper 15 km al drie mensen gesproken en dan verder naar Wervershoof bij Ben en Riet, hij zit per slot van rekening al een behoorlijke tijd met gebroken onderdelen die erg hard nodig zijn als je wilt fietsen. Riet zit te lezen en ook Ben heeft de laatste tijd vaak een codenaam als “boekenwurm” verworven. Hij moet volgende week naar het ziekenhuis voor controle en hoopt dat alles netjes aan elkaar is gegroeid. Omdat er een harde wind staat en er regen wordt verwacht ben ik van huis gegaan zonder jas maar wel voor de eerste keer met de schuimkap erop van start tot finish, beviel het, nee eigenlijk voelde ik me opgesloten maar lekker warm was het wel. De schuimkap heb ik wel een paar keer een stukje erop gehad als er toevallig een bui wat teveel water los liet op momenten dat ik dat vervelend vond. Van Wervershoof af ben ik maar weer richting home gegaan en was na slechts 41 km alweer binnen, echt de laatste kilometers van 2013 wat met een eindscore op de teller wordt afgesloten van 57.731 km

Oliebollentocht met "diehards" uit Noord-Holland

Het is vandaag bar slecht weer, regen en vooral harde tot stormachtige wind, jammer voor alle deelnemers aan de oliebollentocht van 2013. Zij die in de omgeving van Tilburg wonen hebben het voordeel dat ze in het minst stormachtige deel van Nederland naar de start kunnen fietsen maar de Noord-Hollanders en dan vooral een Cees Roozendaal vanaf Hippolytushoef, Matthijs Leegwater vanaf Twisk en Arnold Stokkel vanaf Hoorn maken zeker het zwaarste deel van deze oliebollentocht mee, een zuiderstorm trotseren en zo’n 200 km er tegenin “boksen” is niet zomaar wat. Dan de ritjes die ikzelf maak, echt als mooi weer fietser, langs het Noord-Hollands kanaal zoals vorige week, boven op de dijk langs Andijk waar veel zwanen bivakkeren, of de Obdammerdijk waar het zeker is dat de kalkoenen nog leven ook al denken sommige mensen dat Kerst alleen maar geslaagd is als ze kalkoen hebben gegeten. Nog een paar dagen en dan beginnen we met weer een nieuwjaar en vragen we ons af wat 2014 ons zal brengen, laten we er maar vanuit gaan dat het een mooi jaar gaat worden met veel positieve ervaringen op alle gebied.

Zij zijn de dans ontsprongen denk ik.

Inderdaad het toch nog weer een “stuiptrekking”,  vorige week had ik me er eigenlijk al mee verzoend dat ik deze en volgende week wel kalm zou blijven door de Quest rust te gunnen, maar toen ik hem vanmorgen zag staan leek hij me fit genoeg om uitgelaten te worden en dan ga je zo weer met hem op pad. Eerst een paar boodschappen doen en dan meteen maar gaan want de berichten voorspellen harde wind en later regen. Wat voor ritje zal ik maken, eerst maar naar Wervershoof en bij Aad en Ans een bakkie doen en vervolgens even bij zus Margriet langs op Zwaagdijk. De zon is er nog wel een beetje bij maar het is allemaal maar net aan, de bewolking neemt al wel steeds meer toe maar het is nog droog. Ik ga verder over Zwaagdijk naar Bobeldijk en dan door naar Spierdijk, ik ben nu toch onderweg dus een paar meter meer of minder doet er ook niet toe. Als ik op de Obdammerdijk kom kan ik gelijk wel even bij Tom en Gerda kijken. Als ik een 100 meter voor hun onderkomen fiets zie ik dat er een heel aantal aan de “kerstdans” is ontsprongen, er lopen er in elk geval een heel stel langs en op de weg, allemaal natuurlijke “Kerstbouten” gevuld en wel met hun eigen natuurlijke onderdelen zoals hart lever longen enz. enz. gewoon levende kalkoenen. De “baas” van de club zette meteen zijn verenpak weer wat extra op om indruk te maken wat meteen weer een mooi plaatje op gaat leveren, stoppen en rustig de camera op het beestje richten. Als je dit van dichtbij bekijkt zou je toch nooit geen kalkoen willen eten, ingezoomd is het een monster met een “snotlip”. Bij Tom en Gerda doe ik het zoveelste bakkie koffie en net als ik wegga komt er een goeie kennis met een cadeautje voor Tom, waar een mens al niet blij mee kan zijn, in mijn ogen een roestige melkemmer en een net zo roestige melkbus. Ik ga verder voor de wind naar huis en bij thuiskomst is de wind al flink aangewakkerd en zijn er 66 km’s volgemaakt.

Een terugblik met wat getallen

Het moet er toch weer van komen, de laatste schrijfbewegingen voor 2013, weer een jaar naar de “knoppe” en zo gaat dat al jaren achter elkaar. Ook bij de teller van de Quest gaat het gelukkig onverminderd door en ik hoop dat ik nog jaren vooruit kan, voor mijn gevoel nog zo’n 27 jaar als ik mijn streefgetal wil halen en dat ben ik nog steeds van plan. Gistermorgen was ik bij een zwager van mij die 20 december zijn verjaardag viert en nadat ik die gegevens nog eens terug zocht van vorig jaar op deze dag, en nu de laatste getallen van dit jaar er naast zet dan zie ik dat ik afgelopen jaar precies 14.019 km met de Quest heb rondgereden. En weet je wat het wonderlijke daarbij is, nog geen kilometer spijt dat ik ooit ben begonnen met zo’n super voertuig. Nu ik van alles een beetje op een rijtje aan het zetten ben kom ik een serie getallen tegen , zoals,  de eerste Quest werd opgehaald op 23 november 2005 en die heeft mij blij gemaakt totdat ik hem tegen de zijkant van een rijdende auto tot stilstand bracht en heb ingeleverd met 54.206 km op de teller. Gelukkig zonder zelf lichamelijk iets op te lopen, behoudens een deuk in mijn ego. De Quest waar ik nu nog steeds heel blij en gelukkig mijn ritjes mee rondtoer heeft op dit moment 57.604 km verzameld, met een beetje optellen en delen kom ik dan over de laatste 8 jaar op een gemiddelde per jaar van 13.976 km . Als ik dan globaal de dagen probeer op te tellen na aftrek van vakantie(s)  en feestdagen weekenden enz. enz.  dan blijven er gemiddeld zo’n 160 dagen over en dan zou ik elk ritje gemiddeld  70 km afleggen van minimaal een 40 km tot maximaal een ruime 200 km.
Dus zomaar wat getallen die verder niks zeggen maar die wel aantonen dat een velomobiel een prachtig voertuig is waar jong en oud mee uit de voeten kan, een heel jaar door onder alle weersomstandigheden. Rest mij alleen nog de verwijzing naar de bewerkte foto hierboven en laten we zeggen , misschien volgende week nog een kleine “stuiptrekking”, maar anders tot volgend jaar.

Een "heel" stuk fietsen voor een achterlicht

Nou moeten jullie niet lachen maar wie gaat er tegenwoordig 89 km fietsen voor een achterlichtje voor z’n gewone “huistuinenkeukenfiets” ik dus. Gisteren zo rond het eerste schemerlicht moest ik nog even een paar boodschappen doen en pakte de fiets, het achterlicht was ongeveer aan nieuwe batterijtjes toe, dat wist ik, maar toen ik het knopje indrukte bleef het rode licht achterwege.  Bij thuiskomst eerst de nieuwe batterijen plaatsen, echter zonder resultaat toen even sleutelen wat ook niets opleverde dus vanmorgen eerst maar een nieuw setje aanschaffen, twee schroefjes losdraaien en het oude geval meenemen voor de juiste afstand van de schroefgaten op de nieuwe. Op mijn eerste adres hier ter plaatse was er niets te krijgen dus dan maar even naar Medemblik en daar was het zo gepiept en als je dan toch onderweg bent ga je even verder en zo kwam ik van Medemblik in Bovenkarspel en heb nog een foto gemaakt van het monument, op een plek, waar geen enkele fietser het zou vinden, ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de z.g. veteranenziekte opgelopen tijdens de Westfriese Flora al weer jaren geleden. Ik ben via wat kleine weggetjes langs “de kolk” naar de dijk gegaan om het rondje  zoals ik dat al zo vaak heb gereden te maken, maar nu in omgekeerde volgorde, Medemblik Enkhuizen en Hoorn. Op de dijk is het nog zwaar bewolkt maar de blauwe lucht komt eraan en straks heb ik volop zon. Inderdaad het gaat allemaal zoals ik had verwacht, het is weer prachtig weer. Als ik door Hoorn ben gereden besluit ik om via Scharwoude te gaan en dan naar Grosthuizen enz.. Ik volg eerst nog een stukje de dijk en zie een paar fietsers aankomen maar op dat moment vliegen er ook een heel stel ganzen op waar ik meer aandacht voor had en pas op het laatste moment zag ik dat het familie was, Frans en Carin onderweg naar huis. Dus even achteruit en heel kort bijkletsen. Er komt op dat moment nog iemand aan in een velomobiel, een witte Strada, ik ken hem niet maar hij kent mij wel tenminste zo’n reactie komt er als Frans vraagt en meteen bevestigd, “Jij kent hem wel, zo bekend als de bonte hond zeker?” Maar goed ik begreep dat hij naar Jan Reus op weg was en die weet mijn naam wel, ik ben Joep. Ik heb mijn rondje afgemaakt en kwam dus thuis na 89 km, toen Jan Reus gebeld en die wist mij te vertellen dat hij inderdaad net was geweest en volgens Jan is hij Oostenrijker en zijn naam is niet zoals wij dat schrijven maar op z’n Oostenrijks of Duits gewoon Jüpp. Naderhand dacht ik nog dat het van Frans toch wel stoer is, op de racefiets naar Purmerend als het nog aardedonker is en dan Carin die hem liefdevol tegemoet fiets om samen naar huis te gaan, geweldig stoer en sportief van allebei.

 

Halsbandparkieten en eenden onderweg

Als je eenmaal van huis bent en het gaat regenen dan is dat jammer en daarmee is de zaak bekeken, niet kniezen niet zeuren zeggen ze dan. En zo was het met mij ook vanmorgen, ik had niet naar de weersberichten geluisterd of op internet gekeken dus gewoon “gaan met die banaan”. Het was de bedoeling om even naar Oostzaan te fietsen en bij Tiny kijken die vandaag oppas-oma speelt. Ik was onderweg richting het zuiden en vond dat de lucht wel erg donker was bij plaatsen, maar het zal wel meevallen dacht ik, niet dus. Ergens in de buurt van Avenhorn kwamen de eerste spatjes op het windschermpje en omdat ik nog steeds zonder schuimdeksel rijd heb ik er wel over gedacht om te stoppen en de “kap” er maar op te leggen.[PK1]  Maar dan is het weer zo warm en koud heb ik het niet dus gewoon doorrijden. Toen ik over de Middenweg reed en Middenbeemster naderde werd het wel wat ernstiger, zal ik toch stoppen of doorgaan, de lucht werd alweer wat helderder dus doorrijden. Zo rond half 12 was ik in Oostzaan, na omkleden (nat voor droog) vanwege transpiratie vocht, en toen was er koffie. Om kwart over 12 komen de kinderen uit school en is het weer even wat drukker maar als de magen weer zijn gevuld trekt ieder weer zijn eigen richting naar vriendjes of met de ipad enz. Als ik weer van plan ben op te stappen zie ik achter het huis in de grote treurwillig een stuk of 7 halsband parkieten zitten dus proberen daar een foto van te maken. Op de terugweg ga ik een stukje via Het Twiske en door Landsmeer en Den Ilp om zo bij Purmerland rechtsaf naar het Noordhollands kanaal te rijden. Het is opnieuw geasfalteerd en voor de wind vliegt het er over tot aan Purmerend waar ik voor het eerst mensen, in dit geval jeugd, zie lopen op het bovenste deel van het “prestige object” de hoge brug. Dat er beneden een verbinding is voor fietsers en voetgangers is ideaal voor de mensen uit deze grote nieuwbouw wijk van Purmerend maar dat hoge gedeelte is echt weggegooid geld. Na Purmerend neem ik de Oostdijk en bij Hobrede ga ik over de brug aan de andere kant van het kanaal richting Oosthuizen. In een stuk weiland stikt het werkelijk van de eenden, je zou haast denken “als er één eend over de dam is volgt de rest vanzelf” want dammen en eenden zijn er genoeg. Via de vaste route kom ik  vanzelf weer in Middenmeer na 111 km, waar ik heen regen had kreeg ik terug zelfs zon, het was weer een heerlijk ritje door Noord-Holland boven het IJ.

---

 [PK1]

En daar zat hij, de buizerd

Het was maar kort vandaag eerst naar Schagen om wat kerstinkopen te doen en daarna het weer aanzien, wordt het droog of blijft het miezeren. Tegen 1 uur heb ik me toch maar omgekleed en  ben even op en neer gegaan naar Wervershoof, bij Ben kijken hoe het gaat, ja je moet je familie niet verwaarlozen, maar het ging goed met hem. Toen ik binnenkwam zat er meer bezoek, een neef van mijn overleden vrouw en zodoende een goeie bekende en daarnaast ook nog een ex-collega van Piet Kunis. Dirk Steltenpool, als Piet dit leest zie ik hem al grijnzen, maar het is werkelijk zijn vroegere collega. Op de rit naar Wervershoof reed ik eerst op de Medemblikkersluisweg langs de reeds aan elkaar gelaste “warmwaterpijpen” en later op de Medemblikkerweg en daar  kwam ik net voor Medemblik een roofvogel tegen, zittend op een paal vlak langs de weg. Maar voor je het beseft ben je er alweer een heel eind voorbij, afremmen en hopen dat hij niet weg is gevlogen, maar nee hij zit er nog als ik de camera in de aanslag heb, Ik moet wel maximaal inzoomen om er een plaatje van te maken maar het is gelukt. Ik heb de fiets omgedraaid en ben over het fietspad een stukje terug gereden maar toen ik nog maar amper 20 meter terug was gereden was de vogel met recht gevlogen. Dus weer omdraaien en mijn weg vervolgen. Na bij Ben en Riet een bakkie te hebben gedaan ben ik via Zwaagdijk weer huiswaarts gegaan  en zag in de buurt van de grasdrogerij enorm veel zwanen in het aangelegde natuurgebiedje. Eenmaal weer thuis, zonder één spat regen, stond de teller op 43 km.

Huis met verwijzing voor vleermuizen

Het is weer maandag en de rit zit er weer op en ik ben weer heerlijk bezig geweest. Nadat ik wat boodschappen had gedaan heb ik me maar omgekleed en ben een rondje gaan trappen. Eerst even naar Gerrit en Marian en toen ik via het Agriport gebied ging en overstak naar de “grasdrogerij” nam ik de afslag naar links en zag daar weer iets nieuws. Ik weet al jaren dat er vleermuizenkasten zijn en ook hoe ze er uit zien maar vandaag zag ik ze met een soort richting aanwijzer in de vorm van plaatjes, nu weten vleermuizen dat ze daar in mogen en andere bezoekers zijn niet gewenst. Ietsje verder fiets ik langs het natuurgebied waar veel water en weinig vogels zijn te bekennen, en in de verte is net de toren van Medemblik te zien. Via wat kleine dorpjes kom ik bij Gerrit en Marian, ze hebben het druk in de december maand met de jaarboeken van de Historische Vereniging “Den Swaegh Dyck”. Als ik weer verder ga kom ik via de Rijweg en de Dracht bij de Provincialeweg en ga dan naar Hoorn waar ik de dijk langs het IJsselmeer op ga, om bij Schellinkhout nog even te stoppen om wat surf geweld te bekijken. En bij Enkhuizen staat een enorme Kerstboom op het terrein van “Sprookjeswonderland”. Als ik Medemblik binnen ga en nog een blik over het IJsselmeer werp zie ik de molens die al jaren hun rondjes draaien op het water en in Medemblik ontmoet ik de vroegere werkgever van mijn vrouw, Dick Braak uit Middenmeer en alweer jaren Medemblikker, we staan even te kletsen tot er wat regen komt en het mij veiliger lijkt om de laatste 10 km naar huis maar af te raffellen dan ben ik in elk geval weer op droog. Zo gezegd zo gedaan en met 85 km was het voor vandaag wel weer voldoende.

Nooit te oud om te leren.

Je bent nooit te oud om te leren, daar kwam ik vandaag weer achter, niet dat het in dit geval aan mijn algemene ontwikkeling is te wijten maar de techniek gaat steeds verder en als je zoiets dan van dichtbij kan bekijken daar leer je weer iets van. Uitleg volgt straks maar eerst even over het ritje van vandaag, ik was al een tijd niet meer in Zuidoostbeemster geweest dus het werd naar mijn gevoel hoogste tijd om daar weer even heen te karren. Eerst binnenshuis de kerstboom opgetuigd en vervolgens omkleden en de fiets naar buiten, het is mooi weer en de zon is er redelijk bij. Via de vaste route richting het zuiden, opvallend is het nieuwe fietspad dat verbazend snel wordt aangelegd, ik stop even bij een grote oranje machine maar verder zie ik niemand en alles staat stil. Aan de ene kant ligt een betonnen fietspad en aan de andere kant is niets te zien, als ik terug kom ga ik nog weleens beter kijken. En zo ging ik verder naar mijn bestemming, bij Tiny is het weer gezellig en samen lunchen we en kletsen weer wat bij. Als ik wegga neem ik de route via de Purmerenderweg  naar Beets Oudendijk, lekker binnendoor en genieten van het mooie weer. Op de Beetserweg neem ik nog even een foto en vervolg mijn weg weer richting Oudendijk en Avenhorn en verder via de bekende route richting Middenmeer. Als ik weer langs de Flevoweg fiets zie ik dat er nu volop beweging is bij de oranje machine die van morgen stilstond. Dus stoppen en wat foto’s maken, er komt één van de mannen naar mij toe en er volgt een praatje over de “banaan” die hij net naar binnen werkte. Ik heb hem toen gevraagd hoe dit allemaal werkte om zo snel een fietspad aan te leggen. Met de vrachtwagen wordt de min of meer droge cement aangevoerd die met een kraan in het “bed” wordt geschept, de machine werkt met een paar trilnaalden en werkt het vlak, terwijl er aan de achterzijde van de machine een strijker zit die het verder bijwerkt terwijl een paar man de laatste restjes aanstrijken en zo is het in één gang omgetoverd van los materiaal naar een “glad” fietspad. Zo zie je maar,  je bent nooit te oud om te leren,ook niet na 73 jaar en 85 km.

Bouwvakker in de dop

Bijna onvoorstelbaar, ik was vanmorgen een paar uur druk aan het werk, nee niet zomaar, echt als bouwvakker, in de beton en niks fietsen. Siebo en Bianca wonen in Oudemirdum en dat is voor de meesten geen nieuws, ik fiets er af en toe even heen om een bakkie, maar vanmorgen ging ik er al in alle vroegte op af met de auto om te helpen met betonstorten voor het nieuw te bouwen zomerhuisje, dat als alles weer klaar is, in de verhuur gaat net als het geval was met het inmiddels gesloopte oude onderkomen. Het was aan vervanging toe en aangezien Siebo’s vader technisch tekenaar is/was, Theo is ook al 72 jaar, werd het tijd volgens Theo, want zo stelde hij “Nu ben ik er nog”. Daarnaast heeft Siebo ook twee rechterhanden en samen zijn ze aan deze klus begonnen die uitgevoerd wordt in de avonduren en de weekenden als Siebo thuis is van zijn werk. En als het echt nodig is, zoals vandaag worden er hand en spandiensten verricht door familie en kennissen, allemaal van die 65 en meer plussers, die hebben tijd zat. Het was behoorlijk mistig aan de andere kant van de Afsluitdijk en ook toen ik vanmiddag terug ging was hij bij plaatsen nog potdicht maar ik ben weer bovenwater en hoop zo spoedig mogelijk weer met het “gele geval” een rondje te maken.

Zomer in het "Hoge Noorden" van N.H.

Wordt het nu alweer zomer, nee zo gek is het ook weer niet maar na een aantal dagen met zwaar bewolkt weer en net tussen de buien door af en toe een “pik” zon dan is dit weer een verademing. Niet te ver van huis gewoon even een rondje in de buurt, via Slootdorp naar De Haukes en dan de Quarantaineweg opzoeken om weer net als een ruime week geleden langs de noordkant van Wieringen te gaan. Vorige keer liepen er nogal wat ganzen op Het Wad en nu waren er opvallend veel scholeksters, door er op in te zoomen was te zien dat het een behoorlijke grote groep was. Aan het einde bij Den Oever waar de coupure weer open is, fietste ik langs de haven  verder en zag  dat het dok van de firma Luyt weer boven water was en weer volop in gebruik was genomen deze keer door de N 350, herkomst voor mij onbekend. Toen ik mijn rondje vervolgde heb ik het tunneltje genomen en dan eerst even linksom naar het einde van de haven aan de IJsselmeer zijde om een paar foto’s richting Afsluitdijk te maken en vervolgens langs het Robbenoordbos via de Noorderdijkweg en te gaan en later de fietsafslag genomen om in het Sluitgatbos te komen. Het Sluitgatbos is ontstaan na de dijkdoorbraak op 17 april 1945 waarbij de Duitsers springstoffen gebruikten om de Wieringermeerpolder onder water te laten lopen uit wraak omdat de oorlog op z’n eind begon te lopen en ze werden bestempeld als de verliezende partij, hierbij spoelde zoveel zand over de polderklei dat later werd besloten hier maar bos van te maken. Op mijn dwaaltocht door dit stukje bos keek ik er van op dat er zoveel bomen zijn gesneuveld en dat die nog lang niet zijn geruimd. Eenmaal weer op de doorgaande weg kon ik weer wat op snelheid komen, door het bos slingerend over heel veel blad ging het allemaal in een zeer rustig tempo. Het eerste wat mij opviel was de enorme hoeveelheid ganzen, echt niet normaal. Ik kan me voorstellen dat de instanties zich het hoofd breken over de manier waarop dit probleem moet worden aangepakt, want dat het een probleem is dat alle jaren groter wordt, dat staat wel vast. De totale afstand voor vandaag is maar een lachertje met z’n 50 km maar het was wel met prachtig weer en dan denk ik vaak, wat is het leven toch mooi.