Langs de zee/zout/zandgestraald

Het weer is precies wat ze ons in het vooruitzicht hadden gesteld, harde wind vanuit het westen dus voorzichtig als ik eventueel op pad zou gaan. Ik lees nu op de buienradar dat er langs de zee windstoten kunnen voorkomen tot 70 km p/u, dat zou wel eens interessant kunnen zijn. Als ik naar Den Helder ga kan ik over de Zeepromenade langs het Marsdiep rijden en dan zie ik wel. Richting de “Marinestad” viel het allemaal best mee, achter de rijen bomen en struiken viel er van de harde wind weinig te merken, de open stukken gaven ook weinig problemen en zo kwam ik na een goeie 30 km in Den Helder bij de haven waar de boot naar Texel vertrekt en aankomt. Het eerste stuk was prima te doen, ik heb zelfs nog een foto gemaakt van een Franse vrachtboot die daar schijnbaar voor anker lag. Maar toen ik eenmaal om de “hoek” kwam werd het serieus, de wind stond dwars op de fiets en alle hens aan dek was nodig om een beetje in een recht spoor te blijven. De grootste handicap was mijn bril, al na enkele honderden meters was het gewoon matglas door het zoute water dat door de golven werd opgeblazen, over de hele kuststrook hing een nevel van dit zuivere natuurproduct ook mijn gezicht en lippen zijn rijkelijk beneveld door deze zoute substantie, dit had ik zo erg, nog niet eerder ervaren, maar het was wel leuk. Een foto maken van dit woeste geweld wilde ik wel maar durfde het niet omdat ik bang was dat de lens dan ook “beneveld” zou kunnen raken waardoor het toestel minder bruikbaar zou kunnen worden. Toen ik na de geasfalteerde weg weer in het duingebied kwam ben ik eerst gestopt en heb mijn bril weer “toonbaar” gemaakt, ik kon toen weer zien waar ik heen moest. Op de fietspaden werd ik geregeld gezandstraald en voelde het alsof ik in een woestijn rond reed. Alles langs en door de duinen over een mooi golvend fietspad tot aan Callantsoog en daar langs de kust gebleven tot Petten waar ik toch weer langs de zee ben gaan fietsen in de hoop toch nog een plaatje te kunnen schieten van het woeste natuurgeweld, vergeet het maar, het was hier nog erger leek wel. Witte schuimkoppen en slechts een paar mensen die met de armen omwijd gingen staan in de hoop dat ze zouden gaan vliegen, helaas, jammer voor ze. Binnen de kortste keren was het gezicht weer tot onder het minimum gedaald en moest ik bij Hargen eerst weer als brillenpoetser aan de bak. Vanaf dit dorpje ben ik nog door de duinen gereden tot ik in Schoorl weer in de “bewoonde” wereld kwam. Hier vandaan op naar Middenmeer, alles “dik” voor de wind, na 104 km was ik weer binnen en heb eerst de Quest afgesopt met helder regenwater zodat ook daar het zout weer van “zijn lijf” is. Het totaal staat hiermee op 45.987 km en nog steeds is het leuk.

Met Kees over Wieringen

Het is vandaag redelijk vroeg als ik klaar ben met mijn huishoudelijke bezigheden en omdat ik gelezen had dat Kees een rondje Wieringen op zijn programma had staan heb ik hem gebeld rond half 10 en gevraagd hoe en wanneer de ronde van start zou gaan. Tussen kwart over 10 en half 11 zou Kees vertrekken van huis en dan via de Langereis in mijn richting zou komen. Ik ben tegen 10 uur van start gegaan en we kwamen elkaar tegen op de Berkmeerdijk vlak bij het begin van de Langereis. Kees ging voorop en geeft de richting aan, na de oversteek van de A.C.de Graafweg gaan we langs het water van de Langereis richting Aartswoud waar we afslaan naar Medemblik. Vanaf Medemblik langs de dijk van de Wieringermeer in noordelijke richting, op naar Den Oever. Onderweg kwamen de eerste spatjes van wat later een meer buiig karakter kreeg, zelfs zo erg dat de kap er tijdelijk op is gezet. Bij Den Oever hebben we de inwendige mens iets versterkt met iets uit eigen keuken en/of gebakken vis. De regen leek toch wat serieuzer te worden en toen we weer van start gingen waren de kappen geplaatst omdat de regen net iets te veel op de voorgrond was getreden. Toch hebben we Wieringen gerond, wel niet helemaal volgens ons eerdere plan maar het was toch een rondje Wieringen. Na de Haukes zijn we via Slootdorp naar Middenmeer gereden en hebben daar een paar bakken koffie gedaan, onderwijl luisterend en kijkend naar “De Fietser” van de DVD “Rondje West-Friesland” pure westfriese humor over een fietser die in Opperdoes over een kater of poes op straat komt te liggen. Toen Kees zijn weg vervolgde was het weer prachtig weer en de zonnebril kon zelfs weer op voor het laatste stukje naar “De Waard”, voor mij was het 82 km vandaag.

"Die enge dingen moesten ze verbieden"

Ze vragen wel eens aan me, “Zie nog wat onderweg als je zo hard gaat” , nou op de eerste plaats, “zo hard” ga ik nou ook weer niet en ik zie altijd erg veel. Niet altijd spectaculair, maar ik zie wel veel, maar horen doe ik soms nog meer maar dan sta ik meestal stil. Vanmorgen, ik kan wel zeggen, vandaag was zo’n dag. Op het vrije rondje kwam ik als eerste door Medemblik en daar stond de brug omhoog dus wachten, het commentaar was niet van de lucht, een mevrouw, ik kende haar ook nog, zij mij gelukkig niet, begon al heel gauw, “Wat een enge dingen die bananen, ze rijden veel te hard, ze moesten het verbieden, een schrik voor iedereen” en zo ging ze maar door. Toen ik vroeg voor wie deze dingen dan zo eng waren, zei ze, “Voor automobilisten en voor jullie zelf” ik heb haar proberen te overtuigen dat het helemaal niet eng was in zo’n ding maar wel als er gefrustreerde automobilisten op je pad komen die denken zelf alles beter te weten en meteen eigen verkeersregels instellen en je proberen te snijden en vooral geen voorrang geven, dan wordt het eng, maar meestal valt het best mee en de meesten hebben bewondering voor de mensen die op deze manier, niet milieuvervuilend, zich verplaatsen, of voor woon/werkverkeer, of zoals ik, om leuke mensen te ontmoeten en daar hoorde zij helemaal niet bij. Na deze ervaring naar Wervershoof, even langs broer Ben, niet thuis, ik heb me meteen voorgenomen om voorlopig niet meer onaangekondigd naar familie te gaan, iedereen lijkt altijd wel onderweg (Ikzelf ook). De volgende ervaring deed ik op langs de Zwaagdijk, rijdende op het fietspad ter hoogte van “t Weeltje, (voor insiders bekend) kwam er een kind van het pad afrennen en door de claxon en een gil van de moeder werd erger voorkomen, maar ik moest wel vol in de remmen, moeder laat hem vast niet meer ontsnappen. Via wat binnendoor en buitenom weggetjes kwam ik in de Baarsdorpermeer en Zuidermeer, op de Zuidermeerweg kwam ik achter een vrachtwagen van het Waterschap en moest even stoppen, één van de mannen kende ik en deze kwam ook al snel aanlopen om te vertellen dat ze wat troep op moesten ruimen van de weggemoffelde rotzooi van een hennepplantage, “Je weet wel van die filters en die dondere ze den in slôôt en den binne ze loodzweer” ik begreep volkomen wat hij bedoelde, het Westfriese taalgebruik is me als kind met de bekende paplepel ingegeven. Het rondje werd al fietsende toch telkens weer een stukje langer en zo kwam ik op een bepaald moment op de Weelweg en die moest leiden naar de bekende “Weelbrug” en als ik die heb gehad zit ik al aardig dicht bij de polder om zo het laatste rechte stuk af te raffelen naar Middenmeer waar ik na 99 km weer gebruik kon maken van de douche.

"Quest alone"

Maandagmorgen 27 juli 2009 7.50 uur, het is haast onvoorstelbaar maar de was hangt aan de lijn en ik ga op pad naar Friesland. Afgelopen zondag werd ik gebeld dat ze weer thuis waren uit Frankrijk en daar heerlijk hadden genoten bij dezelfde plaats als waar wij ook waren geweest, in de Drome bij het plaatsje Die. Dus het was de hoogste tijd om maar weer eens in Oudemirdum te gaan kijken bij de kleinkinderen en uiteraard de rest van de familie. Omdat ik wat vroeger op pad was kwam ik ook ander “publiek” tegen, op het viaduct over de A7 vanaf Slootdorp passeerde mij een auto met een bepaald laadvermogen en de chauffeur, Jan Barten uit Wieringerwerf, maakte kenbaar dat ik was herkend als zijnde een oud-collega. Alles ging voorspoedig en er was zo weinig wind dat ik aldoor het idee had dat ik tegenwind in reed, de windmolens draaiden nog wel en zo te zien zou ik zelfs wind mee moeten hebben maar te voelen was het niet. Ik was dus om 10 minuten voor 8 vertrokken en om 2 minuten voor 10 zat ik daar aan de koffie met blije kinderen en kleinkinderen. De foto’s die ze gemaakt hadden stonden al op de pc dus die werden al snel te voorschijn”getoverd” en zo kwamen we weer een keer in Die en zijn omgeving. Na een paar bakken koffie en wat kletsen ben ik weer opgestapt want vanmiddag/avond moet ik ook nog op verjaarsfeest bij de schoonzoon van mijn vriendin, je blijft er jong bij zullen we maar zeggen. Dus op tijd weer richting Middenmeer, de wind zou in de loop van de middag toenemen en vrij krachtig worden vanuit het zuidwesten maar toen ik van start ging heb ik nergens iets van wind gevoeld , noch voor noch tegen en zo kwam ik na 160 km thuis met een gemiddelde van 36,8 op de teller. Het was een rondje zonder bijzondere gebeurtenissen echt zoiets als “Quest alone”.

Bezoek aan Manege Belckmeer

Niet zo maar een rondje, nee vandaag speciaal naar een adres wat ik vanmorgen tegen ben gekomen toen ik wat papieren aan het opruimen was. Het was een lijst waar alle namen van neven en nichten in vermeld worden, één van die nichten kwam ik jaren geleden tegen bij één of ander familie gebeuren en toen vertelde ze dat ze samen met haar man een manege runde in St.Maarten, Stroet 64. Omdat ik vandaag een kort ritje wilde maken leek me dit de gelegenheid om daar een keer langs te gaan. In het verleden ben ik al zo vaak door die omgeving gefietst, Dirkshorn, Stroet, St.Maarten en ga zo maar door , allemaal gesneden koek zegt men dan wel eens. Toen ik het erf opdraaide vroeg ik me wel een moment af, als die beesten maar rustig blijven bij het zien van de gele Quest. Het viel allemaal mee, ik had de Quest al een beetje uit het zicht van de paarden en pony’s gezet zodat er niet direct paniek zou ontstaan. Toen ik naar binnen liep zag ik meteen mijn nicht staan, het gezicht van de familie is nou eenmaal niet te verbergen. Toen ik haar de hand reikte en zei: “Dag nicht Emmy” zag ze wel meteen dat ik een Koomen was maar verder kon ze mij niet plaatsen en dat leek me logisch, zij jong en ik toch al een heel klein beetje ……. nee, niet oud, laten we het op “belegen” houden. Ze vond het geweldig, het was voor het eerst dat er zo maar familie langs kwam, dat was nog nooit eerder gebeurd. Heel enthousiast werd ik rond geleid door de manege, de kantine en de stallen. Ook buiten was volop ruimte voor het verzorgen en trainen van paarden en dit alles vond plaats terwijl haar dochter Tessa de training van de groep in de binnenbak had overgenomen. Na dit korte bezoek ben ik weer verder gegaan via wat omwegen naar de Woudmeerweg en richting het zuiden uiteindelijk werd het een rondje van 84 a 85 km waardoor het totaal nu op 45.542 km is gekomen.

Stoere plannen die op niets uitlopen

Stoere plannen die op niets uitlopen zo is het vandaag ongeveer gegaan. Ik was van plan om vandaag weer een keer een flinke tocht te maken maar na ruim 90 km sta ik weer binnen. Eerst maar even bij Jan Geel langs, die is vast thuis na de grote tocht van gisteren, retourtje Dronten. Inderdaad, als ik het pad op rij komt de man met de spierwitte baard gelijk aanlopen, Jan was net de goten aan het schoonmaken, met zoveel bomen om huis en veel wind in de afgelopen dagen komt er wel eens iets extra’s naar beneden. Jan is altijd druk als hij thuis is, nu de goten en een andere keer is het weer iets voor het museum en nu heeft hij er weer een extra hobby bij, n.l. de echte Quest. Aan de buitenkant heeft hij al een raampje gemaakt zodat hij, als de kap er op zit, toch kan zien hoe hoog zijn snelheid is. Een wind/vliegenschermpje zit er ook al op en als extra de zelf geponste naamplaat van de Quest, echt vakwerk. Na het bezoek aan Jan, waar overigens koffie werd aangeboden waarvoor ik heb bedankt, ik had thuis net 2 flinke bakken weg gewerkt, ben ik verder gegaan. In Wervershoof langs broer Ben en zijn vrouw Riet, beiden niet aanwezig. Door naar Zwaagdijk even kijken bij Margriet, “Niet thuis”door naar zwager Gerrit en schoonzus Marian, “Niet thuis” toen heb ik de moed maar opgegeven om ergens koffie te gaan drinken. Het ritje ging verder via het Keern bij Hoorn. Ik zag een paar mannen in oranje hesjes bezig met tuin onderhoud en bedacht toen: “Maarten kan hier ook best zitten” en inderdaad op een paar honderd meter van de eersten reageerde een man op de claxon en dat was Maarten. Via de Bobeldijk ben ik in westelijke richting gegaan en kwam na wat omzwervingen in de buurt van de Wogmeer, even langs de “Zorgboerderij” waar broer Piet vandaag zal zijn, die was er inderdaad, even kletsen met mijn broer en de beheerder die aangaf dat ze juist zouden gaan eten omdat ze vanmiddag naar Tuitjenhorn zouden gaan met de hele club, naar het “Blankendaelpark” via een paar weggetjes, o.a. de Noordschermerdijk, waar deze vervallen boerderij nog steeds niet is ingestort, kwam ik bij Alkmaar terecht. Buiten Alkmaar werd ik staande gehouden door een paar fietstoeristen met de vraag “Can you help us”, het echtpaar met zoon uit Denemarken vertelden ze, was op weg naar Den Helder en wilde via Schagen en het liefst over fietspaden, ik heb me niet lang hoeven bedenken en gezegd, “Rijd maar achter mij aan”, in een tempo net onder de 20 km ben ik richting Schagen gegaan via zoveel mogelijk autovrije routes en fietspaden, zelfs een stukje door het park van Luna en dan weer oversteken naar het fietspad. Ondertussen kon ik allerlei vragen beantwoorden m.b.t. de Quest enz. ze vonden dat Nederland zo veilig was voor fietsers met al die fietspaden. Ze waren onderweg naar Texel en zijn eerst tot Amsterdam met de trein gekomen en hadden daar een klein foutje gemaakt door in zuidelijke richting te gaan fietsen, dus steeds verder weg van hun bestemming, toen ze de fout ontdekten hadden ze al bijna een dag gefietst. Maar goed nu waren ze op de juiste weg en vol goeie moed, op een bepaald moment vroeg de mevrouw of ze een foto mochten maken van de fiets met mij er in, dat kan altijd en ik heb ook maar een plaatje van het gezin gemaakt.

Even uitwaaien

Even uitwaaien, vandaag kon ik door familieomstandigheden niet met het “elitekorps” mee naar Dronten. De Twiskerligfietsclub gaat samen met Wim, Kees en Jan naar Dronten voor wat onderhoudswerkzaamheden aan de Quest en Mango van de ligfietsclub uit dit sprookjesachtige dorp, hoewel de grootste bewonderaar van Micky Mouse er niet meer woonachtig is (Wibi Soerjadi, onlangs al een keer in een verkeerde spelling gebruikt en toen werd het Wibi Coeliaki) Maar goed, ik kon dus niet mee en toch heb ik vandaag nog even een klein rondje gemaakt over Wieringen en door de polder, het was maar 41 of 42 km maar ik heb wel even de benen kunnen strekken. Vanmorgen toch al redelijk vroeg uit de veren en op pad naar Zuidoostbeemster, daar mijn vriendin opgehaald en samen naar Egmond aan de Hoef waar we samen met heel veel familie een tante, na de kerkdienst, naar haar laatste rustplaats hebben gebracht. Omdat ze al op hoge leeftijd was zijn dit soort gelegenheden ook vaak weer een soort reünie van neven en nichten en dat was nu ook het geval. Zo rond 3 uur was ik weer thuis en na wat drentelen heb ik me toch maar omgekleed en ben op pad gegaan. Door de polder zijn meestal rechte wegen waar stoplichten niet voorkomen en waar flink doorgetrapt kan worden, dan over Wieringen, smalle op en neer gaande weggetjes en dan is het weer extra oppassen, vooral in de bochten van de Noorderlaan, langs de Noordburenweg moest ik even in de kant omdat er een koppeltje schapen werd verplaatst naar een andere locatie. Eerder had ik al stil gestaan voor een meisje met een paard wat nogal onrustig dreigde te worden en bij het museum van Jan Lont zag ik dat dezelfde scharretjes nog hingen van vorig jaar, “In ’t zout en dan drogen en ze bederven nooit meer” zei de vakman van Wieringen toen ik ze aan de lijn zag hangen en er vorig jaar foto’s van had gemaakt. Wat het morgen zal worden weet ik nog niet maar dat ik even ga fietsen staat bijna wel vast.

Geen 18 meer en toch ..............

Vandaag was een dag die al heel lang in de lucht hing, de caravan uiterst precies schoonmaken om hem voorlopig weer in de stalling te brengen. Het was mijn bedoeling om het eerder te doen maar op verzoek heb ik het even uitgesteld en vandaag was het dus zo ver. Op tijd was ik wakker en na wat kleinigheden thuis ben ik op pad gegaan, richting Zuidoostbeemster om daar de schoonmaak te beginnen. Onderweg ging alles prima en ik kan merken dat ik weer wat geregelder op/in de fiets zit, de conditie komt langzaam weer terug. Iets voorbij “La Mѐre Ann” aan de Hoornsejaagweg zijn ze bezig met het kappen van bomen en tegelijk worden de takken in een versnipperaar gestopt met een kraan met happer. Dus even wachten, hooguit 5 minuten. Ik kwam bij toeval achter 2 wielrenners te staan die allebei omkeken en mij verder geen blik waardig gunden. Nauwelijks kwam het sein om door te rijden en weg waren beide mannen op de racefiets, voor mij was het echt werken om weer echt goed op gang te komen, heel langzaam haalde ik ze in. Als eerste de man met het shirt van Klein uit Wieringen, nog jong en onervaren zullen we maar zeggen maar hij zette wel meteen weer aan om achter mij aan te gaan en toen de man met in mijn ogen professioneel glad geschoren benen, die ging wel erg hard. Mijn snelheid liep kilometer na kilometer op en met de wind schuin van voren moest er hard worden gewerkt om uiteindelijk ook deze man in te halen, 47,5 km bleef er een tijdje op de teller staan maar omdat de leeftijd toch schijnbaar ook bij mij merkbaar wordt was dat niet te lang vol te houden en liet ik hem terug zakken naar 43 km, dit was voor mij ongeveer het maximum op dat moment en ook de man in het SKIL-shirt moest tenslotte capituleren. Later zag ik dat het tellertje regelmatig tussen de 40 en 45 km stond en er veel minder moeite voor moest worden gedaan om dat vast te houden, de wind speelde toch schijnbaar een grotere rol dan ik eerst had gedacht. Het “RIS” heeft weer goed gewerkt en ik ben er zeker van dat deze twee mannen zich de volgende keer wel zullen bedenken voor ze weer achter een Quest aan gaan jagen, da’s ondoenlijk, als je bij wilt blijven en niet voortijdig kapot wil gaan.Verstand komt met de jaren zegt men wel, hoe oud moet ik worden ?

Storm langs de Noordzee

Het moest er weer een keer van komen, een rondje over de “Noordkop” van Noord-Holland. Het is niet helemaal de bovenste punt geworden maar toch redelijk in de goede richting. Omdat we op de camping ook mensen hebben ontmoet uit Anna Paulowna ben ik maar eens een keer door dat dorp gereden, omdat ik niet al te vaak in die richting kom, ben ik ook niet zo goed bekend met de wegen en weggetjes om het dorp weer uit te komen dus liep ik een paar keer vast in een doodlopend straatje. Toen het uiteindelijk toch gelukt was ben ik verder gegaan via de Korte Bosweg naar ’t Zand en dan weer door naar Groote Keeten waar ik het duinfietspad heb genomen richting Callantsoog en Petten. Bij Petten heb ik de Hondsbosschezeewering aan de zeekant genomen en omdat ik al wist dat er een lichte storm stond verwonderde het mij niet dat ik aan de andere kant helemaal op mijn “donder” kreeg, wat een ‘lel’ wind stond er langs de zee. Bij Hargen even stoppen en een plaatje schieten van die man die altijd in de storm staat met een paar planken onder zijn armen. Eén van de weinige toeristen stelde voor om een foto van mij te maken in de fiets en zo geschiede. Even verderop werd ik verzocht te stoppen, een meneer met ontbloot bovenlijf had zijn toerfiets met bagage al snel in de berm “gesmeten” en kwam met een soort toestel, wat normaliter gebruikt wordt door de beroepsfotograaf, aan zetten, om mij maar vooral de Quest te vereeuwigen. Netjes heb ik gewacht tot zijn fotosessie klaar was en gevraagd naar zijn vaderland, het bleek Frankrijk te zijn en hij fietste door Nederland om zijn vakantie “in te vullen”. Het vervolg van de rit ging via Bergen en later door Alkmaar naar Heerhugowaard waar ik zag dat Kees weer weg was en dat iedere buitenstaander tegen een gesloten poort met hangslot aan zal kijken. Deze keer hing er wel een groen kleed over de toegang dus hij/zij leven nog wel. Vanaf Heerhugowaard ben ik dwars over gegaan naar de dijk de me het laatste stuk tot aan “De Meer” heeft gebracht waar ik na 112 km weer stof genoeg had om mijn vervolg te schrijven voor deze blog.

IJsselmeervissers en meer

Vanmorgen werd ik wakker van de regen, het was niet erg maar ik had het helemaal niet verwacht, en toen ik tegen 8 uur even buiten kwam was het nog een beetje “miezerig”. Heel snel daarna klaarde de lucht op en werd het, dat weer waar ik op had gerekend. Eerst even naar Bovenkarspel een CD-tje weg brengen en daarna zal ik wel zien. Ik ben eerst uiteraard richting Medemblik gegaan en vervolgens langs de dijk tot Enkhuizen. Tussen Andijk en Enkhuizen was het zicht over het IJsselmeer geweldig helder en zaten op een strekdammetje “de vissers van het IJsselmeer” lekker hun vleugels wat te drogen. Deze keer ben ik iets voor Enkhuizen al afgeslagen om niet door het drukke gedeelte te moeten fietsen. Vervolgens naar Bovenkarspel en mijn boodschap doen met de CD. Als ik na een broodje en wat drinken weer op pad ga is het al bijna 1 uur en zet ik koers in westelijke richting, via Bovenkarspel, Grootebroek, Lutje broek, Hoogkarspel, Westwoud en Zwaag kom ik aan de andere kant van de A7 en ga verder naar, ja waar ben ik verder naar onderweg, ik heb geen doel dus het zal wel weer een “zo maar” rondje worden. Het klopt, het is zo’n “zo maar” rondje geworden want na verloop van tijd reed ik door Stompetoren en zo verder richting Alkmaar en Heerhugowaard. Het is opvallend rustig overal, nergens extra drukte door vakantie ook langs de recreatie gelegenheid bij de Waerdse Tempel is weinig meer beweging dan normaal. Als ik later bij de stoplichten sta zie ik een waarschuwingsbord wat nog weinig wordt gebruikt en dan nog speciaal voor een heel klein groepje weggebruikers. Tegen de tijd dat ik thuis kom heb ik wel het gevoel dat een heerlijk bakkie koffie zeer welkom zal zijn en dat ik na 109 km gerust even mag zitten in een “luie” stoel.

Niet naar Dronten en dan ...........

Het ritje naar Dronten met Wim en Kees ging niet door dus dan maar iets anders doen, alle dagen in huis zitten is ook niet ideaal, daarom doe ik dat ook bijna nooit. Vanmorgen om kwart voor 7 ben ik er uit gegaan en doordat je dan de hele dag wel vroeg lijkt te zijn kun je ook heel veel doen. Ik heb me in eerste instantie maar eens bezig gehouden met de voordeur, die moest nodig weer een keer gelakt worden. Alle “ingrediënten” bij elkaar gezocht en beginnen aan het spektakel, schuren en stoffen en de onderbalk met de verfkrabber helemaal schoonmaken. Na het afstoffen lakken met een bus botenlak van een bepaalde hardheid. En als het klaar is realiseer je, dat je niet eerder vertrekken kan voordat de deur weer droog is. Dan ook nog maar een tijdje in de tuin wieden want dat is ook hard nodig na 3 weken vakantie en de afgelopen week had ik nog niet de kriebels om in de tuin te gaan dus 4 weken achterstand m.b.t. net onderhoud. Maar “eindelijk” rond 1 uur kan ik weg, er zijn twee mogelijkheden met een CD-tje naar Bovenkarspel of langs de winkel een vakantiefotoboek ophalen en naar Zuidoostbeemster. Het werd het laatste want ik was zelf ook nieuwsgierig naar het resultaat van de samenstelling en kwaliteit van het fotoboek, het voldeed aan alle wensen, het is een prachtige herinnering aan het Franse Die en omgeving. Het ritje heen ben ik eerst maar over Alkmaar gegaan, je moet toch weer wat kilometers in de benen zien te krijgen, vorige week stelde eigenlijk nog niet al te veel voor dus er moet weer een keer flink doorgetrapt worden. In Zuidoostbeemster aangekomen zag ik dat ergens onderweg de 48 km was overschreden en het gemiddelde is ook weer eens boven de 38 km p/u was uitgekomen. Het boek hebben we samen bekeken en alle mooie stukjes nog weer eens op de korrel genomen. Na wat gedronken te hebben ben ik weer opgestapt en richting Middenmeer gereden en onderweg zie je dan af en toe echte Hollandse beelden met paarden, koeien en mooie wolken luchten en goed en wel thuis gekomen zie je dat er weer ruim 100 km bij het totaal is opgeteld.

Kees was niet thuis

Het is droog, het was droog, alles kwam vandaag voorbij. Toen ik vanmorgen bij de bakker vandaan kwam had ik het idee, “Het zal wel los lopen vandaag met het weer” het waait flink en als er dan al een bui komt is die ook zo weer weg en dat ging helemaal op. Ik heb de laatste dagen met veel genoegen de verhalen van Kees van Hattem gelezen over de rit van en naar Cycle Vision in Tilburg, geweldig lijkt me zo’n tocht en dan in het illustere gezelschap van o.a. Jan, Wim, Nico, Matthijs en zelfs “De Muis” was mee. Ja, Yvonne je hebt een naam voor het leven gekregen. Maar goed, om de man in kwestie nou zelf te horen dacht ik, kom ik rij er even naar toe. Helaas toen ik in Heerhugowaard voor de deur stond, (nog op de weg) zag ik dat de zijpoort dicht was en hangslot aan de buitenkant liet niets aan duidelijk te wensen over. Dus toen maar door en een “zo maar” rondje gereden, wel op enkele honderden meters langs Kees en Wim bleek achteraf. Kees is een beetje privé monteur bij Wim als het op de grovere onderdelen aankomt, heeft hij zelf al eens gezegd, Wim is heel veel handiger als het pietepeuterig klein is. Op het bijgevoegde kaartje is te zien waar ik vandaag allemaal zo’n beetje heb uitgehangen, op de Kopdammerdijk net voor Grootschermer zag ik in de sloot links van de weg een enorm geel bloementapijt en dan moet je even stoppen voor een foto, zo vaak kom je zoiets nou ook weer niet tegen. Ondertussen voelde ik dat mijn maag aan vulling toe was en omdat ik van huis was gegaan zonder etenswaar, (ik zou alleen even naar Kees in “De Waard”gaan) slechts voldoende water, leek het me niet verkeerd om in Grootschermer even de “supermarkt” binnen te gaan en iets te eten te halen, na een paar suiker/kaneelbollen voelde ik me weer “rijk en sterk” en zou de hele wereld weer aan kunnen. Even verder bij de 3 molens van Schermerhorn linksaf richting Stompetoren om te kijken bij wat nog over was van de voormalige zuivelfabriek, niets meer, een grote puinhoop meer was er niet. Op de camping in Frankrijk vertelde iemand uit Stompetoren dat het pand net voor hij met vakantie was gegaan onder de slopershamer was gekomen en dat was te zien ook. Aan de andere kant van de Noordervaart ben ik weer terug gereden en via de Oterlekerweg verder in noordelijke richting om zo weer in de Wieringermeer te komen. Toen ik vanmorgen net buiten het dorp op de Alkmaarseweg reed zag ik dat in de berm naast het fietspad achter de bomen een hoop techniek in stelling werd gebracht om de vele, veel te hard rijdende automobilisten op beeld vast te leggen om ze er zo aan te kunnen herinneren dat autorijden op hun manier extra duur is geworden na vandaag. De gedachte kwam toen bij me op, “als hij er nog staat als ik terug kom dan maak ik er even een foto van” en zowaar toen ik iets voor 2 uur bijna thuis was zag ik hem staan. Ik ben even gestopt en heb netjes een plaatje geschoten en een praatje gemaakt met de man die alle apparatuur van zijn baas vandaag mocht bedienen. Thuis gekomen zag ik dat het net een rondje van 90 km was geworden met 2 keer een heel klein buitje, laten we zeggen voor het stof.

Tijdelijke weg-afsluiting

Dinsdagmorgen, de regen klettert op de ramen en zo te horen valt er een flinke hoeveelheid. Maar ja, het was ons een beetje beloofd dus dan moet je er niet van op kijken als het ook werkelijk komt. Dus voorlopig niet met de Quest op pad. Eerst maar wat onbenullige klusjes aan kant maken en dan maar eens kijken wat ik ga doen. Achteraf valt het weer toch weer mee en zou ik dus plannen kunnen gaan maken, maar helaas het kwam er niet van vanmorgen en voor vanmiddag had ik een ander programma. Toen ik in de namiddag weer thuis was en de avondmaaltijd in voorbereiding had kwam ik op het idee om na het eten nog even een klein rondje te gaan maken. Ik zou dan het beste langs de Cultuurweg kunnen gaan om serieus uit te vissen wat nou de oorzaak is van de afsluiting van deze weg, zelfs voor fietsers. Om iets voor 6 uur reed ik weg van huis en dus op naar de Cultuurweg, een weg vanaf Middenmeer naar de kruising bij het viaduct over het kanaal wat naar Medemblik loopt. Als ik terug moet zie ik dat wel maar ze zijn vanavond vast niet aan het werk dus stoor ik niemand. De Cultuurweg is pas opnieuw geasfalteerd en is een heerlijke racebaan waar aan in totaal 8 woningen staan dus druk is het er nooit. Alles “vliegt” er over en pas aan het einde wordt het duidelijk, over hooguit 40 meter is de weg opgebroken en worden nieuwe buizen en kabels gelegd plus weer een nieuw stukje weg naar iets in het Agriport gebeuren, de tijd zal leren wat dit weer gaat worden. Ik heb de fiets over de vaste zandplaat geduwd en ben aan de andere kant verder gereden. Via Medemblik even naar mijn jongste broer in Wervershoof, bijkletsen en weer terug naar Middenmeer, het was een avondritje van goed 35 km net voldoende voor een goede spijsvertering.

Het eerste ritje

Het is er van gekomen, de eerste rit na de vakantie, vraag niet hoe het nu is, ik weet zeker dat dit gevoel tijdelijk is. Zo rond 1 uur kwart over 1 was de tijd rijp om te gaan en net toen ik me aan het omkleden was kwam er telefoon, “Als je toevallig nog deze kant op komt, neem dan je mollenklem mee want ze graven het hele grasveld om” en dan heb je meteen een bestemming, naar Zuidoostbeemster. Het fietst weer heerlijk, hoewel ik de volgende rit de ketting eerst even zal smeren, die leek me wat droog. Alles gaat een beetje schuin tegen de wind in, dus soms dwars op de fiets maar meestal schuin voor en dat fietst niet zo prettig vind ik, maar het is niet anders. In Wognum zijn ze nog steeds niet klaar met het stukje Oude Hoornseweg en dan moet je even omrijden maar even verder bij De Hulk ( niet dat groene monster) vlak bij Hoorn was de weg afgesloten en daar stond geen verwijzing dus terug en langs het fietspad en voetpad naar Scharwoude en dan weer naar de oude route om weer op mijn geplande bestemming te komen. Ik heb de klem geplaatst en hoop dat het resultaat zal hebben, vervolgens mijn vriendin gebeld op de tennisbaan, ze was net klaar met haar partij en stond op het punt om naar huis te gaan. Samen hebben we nog koffie gedronken en na nog een tijdje kletsen met visite die ondertussen was gearriveerd ben ik opgestapt en richting huis gegaan omdat de lucht hard slechter leek te worden. Het viel allemaal erg mee, een paar flinke spatten en toen was het alweer over. Langs mijn traject zag ik een vrij grote groep meisjes staan die allemaal een pony mochten berijden, ik neem aan “Ter compensatie van de totale kosten.Na 82 km was ik weer binnen en zag ik dat de lucht weer bijna helemaal blauw was geworden.

"Le Riou Merle" in het Franse Die

Het heeft lang geduurd, eigenlijk geen uitzondering in deze periode van het jaar, het heet “vakantieseizoen” en waarom zouden wij daar niet aan mee doen al wordt er wel eens verondersteld dat mensen op een bepaalde leeftijd alle dagen vakantie hebben. Een beetje is dat ook wel zo maar als je de 65plussers de kost zou moeten geven die als oppas opa of oma fungeren dan zouden de meesten schrikken en dan zijn er nog tal van andere klusjes waar die “oude mensen” wel goed in zijn. Maar goed de vakantie is weer achter de rug en nu probeer ik weer zo af en toe een stukje aan mijn blog toe te voegen. Drie weken in het Franse stadje Die op camping “Le Riou Merle” is enorm goed bevallen, veel gewandeld in de bergen en heel veel mensen ontmoet die uit alle windstreken van Nederland (eigenlijk Noord-Holland) afkomstig waren, o.a. Anna Paulowna, Stompetoren, De Rijp, Zaandam, en ga zo maar door. Ondertussen heb ik al wel de banden op spanning gebracht en wie weet, ……………. de wasmachine draait al diverse keren een rondje en de lijn hangt vol enz. enz. De foto bij dit stukje is gemaakt vanaf de zijkant naast de tunnelingang, van de Col de Rousset, de Rousset is lang geen Alpe d’Huez, maar toch 20 km lang en niet voor “watjes”.