Gedwongen rust

"Moeder met kindertjes"

Door de gemeente in bescherming genomen

En dat terwijl de auto's langs rijden

En hij staat al een paar dagen te wachten tot hij weer uit mag.

Het valt niet mee, na de vakantie enthousiast van start , maandag 160 km, dinsdag 90 km en dan 2 dagen “droog” staan. Oorzaak een erg gevoelige achillespees bij mijn rechtervoet dus even gas terugnemen in de hoop dat het na een paar dagen weer in orde is. Woensdag reed ik nog wel over de Purmerenderweg in de Zuidoostbeemster, deze keer met de auto en ben toen gestopt om een jong “gezin” op de foto te zetten. Deze zwanen hebben hun home gekozen langs de drukke weg en de gemeente is zo diervriendelijk geweest om beschermende hekken te plaatsen met waarschuwingslinten. 

Slechts twee flinke buien

Vanmorgen zeer enthousiast begonnen om de tuin weer wat op orde te brengen maar omdat het weer niet helemaal maar zat, was ik al vrij snel klaar en heb ik me maar omgekleed in een sportievere creatie. Even op en neer naar de “Zuidoost” ik heb Tiny al een aantal dagen niet gezien dus een goede reden om die kant op te gaan. Het is bijna windstil en de grasdrogerij laat de “stoomwolk” recht omhoog gaan en bij Nibbixwoud staan de ranonkels volop in bloei. Ik kwam daar terecht omdat ik om moest rijden. Langs de “Rijke Wijzend” stonden mooie aronskelken in bloei dus even stoppen voor een foto. En dan komt de wraak van boven, die enkele bui van vanmorgen kreeg ik, en niet te kort, wat een tegenvaller. Enkele kilometers verder schijnt de zon en als ik bij Tiny aankom snapt zij niet dat ik regen heb gehad, “Hier is het de hele morgen zonnig en ik zweet er gewoon van” ja dat krijg je als je zo’n grote tuin flink onderhanden neemt. Maar gelukkig had ze tijd voor koffie en daarna hebben we samen nog wat gerommeld met wat plantjes. Zo rond een uur of één ga ik weer richting Middenmeer via Middenbeemster en dan op Avenhorn af waar hard wordt gewerkt om de bollen te oogsten, heel anders dan vroeger, nu de “bollennetten” ophalen waardoor de bollen ook binnen komen. Heel vroeger toen ik nog bij mijn vader bezig was stonden de tulpen nog op “bedden”, regels van 1 meter dwars op een z.g. bed met een hakmes, 3 klappen de bovenlaag eraf en dan nog 3 klappen om de bollen los te breken uit de grond, de tijden zijn veranderd, gelukkig maar. Onderweg nog even een flinke bui en vervolgens in Middenmeer vaststellen dat het vandaag 90 km is geweest.

Twee keer werkten de slagbomen enz. goed.

Daar zijn we weer, ruim 3 weken niet gefietst, tenminste niet in de Quest, en dan is het weer zo ver. Ik dacht vanmorgen “Laat ik meteen maar goed beginnen” en zo is het retourtje naar Oudemirdum tot stand gekomen. De berichten zijn matig, zowel in Middenmeer als in Oudemirdum geven ze wat regen af dus we zien wel. Als ik van huis ga is het droog en met de voordeligste wind ging ik heel vlot de Afsluitdijk over, de lucht begint allerhande kleuren te vertonen maar als ik bij Friesland aankom, komt de zon er zelfs heel even bij, een goed teken. Bij Bianca zijn Thimo en Fleur nog thuis maar die vertrekken al heel snel naar school in Balk. De koffie smaakt weer als vanouds en de koek is ook altijd een traktatie we kletsen wat over het wel en wee in de wereld en tegen half 11 mag ik “helpen” een paar gasten die in de zomerwoning hebben gezeten uit te zwaaien, ik merk aan Bianca dat er een blok van haar schouders valt als deze toch wat “vreemde vogels” weg zijn. Als alles weer op orde lijkt vervolg ik mijn fietstochtje weer door de Quest om te keren en in tegenovergestelde richting mijn pad in te korten. Op de rit heen geen spatje regen gehad maar nu begint het toch al snel watte druppen en aan het begin van de Afsluitdijk besluit ik om de schuimkap er maar op te zetten. Als ik de Lorentz sluizen nader zie ik het knipperlicht aan springen, het zal toch niet was mijn eerste gedachte, (vorige week 3 keer storing waarvan één keer 3 uur wachten) het viel mee na zo’n 5 m a 10 minuten draaide alles weer op zijn plaats en kwam het verkeer weer opgang. Over de hele dijk was het flink regenachtig en toen kwam de tweede sluis, de Stevin sluis bij Den Oever en ook hier gingen de rooie lichten aan, maar ook deze keer werkte alle apparatuur zoals het hoort en kon na een kort oponthoud het laatste stukje naar huis worden afgelegd waarmee de 160 km weer vol zijn gemaakt.

Fietsen tussen de rails

Fietsen in de Franse Alpen is niet altijd inspannen het kan ook heel ontspannend zijn zoals uit dit stukje video blijkt.

De link hieronder aanklikken.

https://youtu.be/daKmzZm76f4 

Wie durft, ik blijf liever beneden.

Even een eerste teken van leven, wij zijn weer thuis en hierbij een heel kort stukje van, in mijn ogen, waaghalzerij. Ik zal het wel mis hebben geredeneerd naar de liefhebbers maar laat mij maar 200 km in een Quest fietsen dan mogen al deze mensen van mij springen wat ze willen. Toen wij er stonden te kijken waren er vrij veel z.g.” duosprongen”, hierbij neemt de para-penter een passagier mee voor minimaal € 80,- voor een korte vlucht en voor het dubbele mag je wat langer hangen aan een paar dunne nylondraden en een stukje nylondoek. De volgende keer liever weer een ander onderwerp zoals een stukje in het “gele gevaar”.

Klik op onderstaande link

https://youtu.be/gu9XB2Z0IVE

Bij mij ligt de goede kant van de medaille boven

Ik heb het vandaag wat rustiger aan gedaan qua afstand, gewoon een beetje in de buurt blijven, een sociaal rondje. Naar zus Margriet die het na alle behandelingen niet zo ideaal heeft, dan zwager Piet die geopereerd is met complicaties, door, noem het maar gewoon een medische misser en tot slot nog even bij broer Ben en schoonzus Riet aan waarbij Riet van de ene in de andere behandeling steeds weer een stukje verlenging heeft, alles met elkaar wordt ik hier niet blij van maar zo is het leven zullen we maar zeggen. Als ik weer richting Middenmeer ga besef ik dat het leven toch wel 2 kanten van de medaille heeft, de goeie kant ligt bij mij nu boven. En dan zie ik weer iets waar je nog blijer van kan worden, een bruidspaar wat graag even poseert voor een passerende “banaan”, bij kasteel Radboud is alles in afwachting van wat ik net heb vastgelegd. Door Medemblik heen zie ik dat de stoomlocomotief bijna weer start klaar is om de passagiers naar Hoorn te brengen. Langs de Flevoweg is het nest nu leeg, ik heb ze lang gevolgd maar de klus is geklaard en even verder zwemt het hele gezin, pa en moe zwaan met 4 kindertjes. Nadat ik wat foto’s had gemaakt zag ik dat Jan Bouma ook weer in aantocht is, de hardloper die altijd even een praatje maakt om daarna zijn trip weer te vervolgen. Als laatste zie ik één van de twee lepelaars met die geringde poten, ik vraag me echt af of die dierenbescherming nou echt wel zo met het lot van dieren begaan is, je gaat bij een mens toch ook geen serie bandjes om de bene leggen, één zou mooi genoeg zijn lijkt mij. De rit was maar kort 54 km wat het totaal met deze Quest op 91.963 km heeft gebracht.