Windscherm ritje

Een gewone maandag zoals er al zo velen zijn geweest en hopelijk ook nog velen zullen volgen, maar toch ook weer niet helemaal gewoon. Wanneer maak je het nou mee, dat als je op maandagmorgen om kwart voor 9 bij de bakker komt, dat er iemand vraagt naar de juiste gegevens van je blog. Er stonden een stuk of 5 a 6 mensen in de winkel toen Jan mij zag binnen komen, hij sprak mij meteen aan en vroeg: “Pé, hoe kom ik op jouw verhalen op internet, want elke week met de kaartavond wordt alles besproken met de mannen over je ervaringen langs de weg en ik kan het niet vinden”. Omdat ik een paar “taaipoppen” mee zou nemen naar Friesland had ik mijn portemonnaie in mijn hand en daarin heb ik meestal wel een paar kaartjes met de juiste gegevens, dus Jan is vanaf nu ook op de hoogte van mijn, al dan niet verstandige ritjes op deze aardkloot. Zoals gezegd zou ik naar Friesland, even naar Oudemirdum om weer een keer bij de kleinkinderen te kijken. Van start met het nieuwe item, “een windschermpje op de Quest”, alles leek de eerste paar kilometer geweldig, maar langzaam verdween mijn enthousiasme beetje voor beetje , stukje bij stukje kwam er meer condens aan de binnenkant en werd mijn zicht elke kilometer minder. Op de Afsluitdijk waar de wind schuin van achter kwam werd het scherm weer schoon geblazen, maar echt vrede had ik er nog niet mee, het zal wel moeten wennen en misschien staat hij niet helemaal goed. Aan het einde van de dijk ben ik voor de tweede keer gestopt om wat correcties aan te brengen, nog een ietsje naar voren en het stukje aan de binnenzijde wat bijstellen maar echt “lekker” zat het nog steeds niet. Toen ik eenmaal rechtsaf langs de Friese kust naar het zuiden reed en de wind meer van voren had was ik er helemaal snel mee klaar, ik zag niks meer. Oorzaak, het scherm bleef schoon maar nu was mijn bril in één klap helemaal beslagen, ja wat moet je dan. Ik heb alles maar binnenboord gehaald en met kop in de wind heerlijk de laatste 30 km afgerammeld. Bij Bianca, die dolblij was met de Noord-Hollandse taaipoppen, heb ik alles opnieuw proberen te plaatsen, nog wat verder van de rand af gezet en toen weer goed de plakstukjes van het scherm vastgedrukt in de hoop dat het nu beter zal gaan. Ondertussen kwamen Fleur en Thimo uit school en al snel zaten we aan tafel, door omstandigheden moesten ze onder de middag warm eten en ik kon zo mee eten, Bianca had een heerlijk preischotel en gesterkt met de warme hap achter de kiezen kon ik weer vlot huiswaarts. Voor vertrek werden er nog een paar foto’s gemaakt van opa achter zijn windscherm, als ik ze binnen heb zal ik er wel wat van plaatsen en na dit ritueel ben ik richting het Noorden gegaan, voor de wind en weinig condens op het scherm, zou het dan nu toch goed staan. Ook later op de Afsluitdijk met een behoorlijke wind schuin linksvoor tegen ging het vrij aardig en moest ik af en toe mijn hand boven het scherm uitsteken om te voelen of het nog waaide dus als er geen condens op mijn bril komt is het een stuk prettiger rijden met een windscherm. Voor de snelheid zal het niet zoveel schelen denk ik maar dat is misschien t.z.t. weer een leuke bezigheid voor Wim, weet je nog Wim, meten is weten. Rond de klok van 3 uur stond ik onder de douche en was de 160 km weer in een “mum van tijd”door het putje weggespoeld en kon ik mijn verhaaltje weer even schrijven.

Kan een fiets wel "jarig" zijn ?

Vandaag is het een beetje een speciale dag, de Quest is “jarig” 4 jaar, het is alweer vier jaar geleden dat ik hem in Dronten heb opgehaald, samen met mijn vriendin op zaterdagmorgen. Nog geen weet van hoe dat “ding” zou rijden, wel een ruim jaar eerder een proefritje gemaakt, maar wat zegt dat nou als je aan alles moet wennen. En nu kan ik alleen maar vol lof zijn over de Quest, de service van Velomobiel is alle keren, als ik een beroep op ze deed, geweldig. In die 4 jaar heb ik één keer een groot probleem gehad, alles was toen nog nieuw aan de 26” uitvoering en zo kreeg ik te maken met een afgebroken achteras maar één telefoontje naar Dronten was voldoende en die zelfde dag reed ik weer met een verbeterd exemplaar en heb daarna nooit meer problemen gehad die het fietsen onmogelijk maakten. Verder sta ik versteld van de levensduur van verschillende onderdelen, de ketting is nog dezelfde als toen ik begon te fietsen met de Quest evenals de tandwielen. Wat is aangepast in de loop der jaren, als eerste de eerste maand al, het grote voorblad, dit was standaard 52 tanden en is toen meteen vervangen door een blad met 57 tanden, ik kan niet zo snel rondtrappen en een beetje zwaarder gaat me heel gemakkelijk af. Later is er een claxon ingebouwd omdat de bel minder goed hoorbaar is voor mede weggebruikers, ik denk dan vooral aan de met oordoppen voorziene schooljeugd die t.z.t. doof zullen zijn of in elk geval slechthorend. Verder af en toe wat buitenbanden waarbij mijn ervaring is dat, des te harder de band des te minder lek rijden, daarbij moet ik wel toegeven dat ik bij voorkeur gladde asfaltwegen opzoek. Verder een paar keer de onderste kettingbuis terug plaatsen wat eigenlijk uitzonderlijk is en nu voor goed tot het verleden zal behoren na de laatste keer. Dit alles na 51.619 km in precies 48 maanden oftewel 208 weken of 1460 dagen. Als ik nog verder ga “uitzeven” zal ik gemiddeld amper 4 dagen per week hebben gefietst en als je daar nog vakanties zou aftrekken, wat ook wel een week of 4 vult, dan wordt het alleen maar “erger”. Ja wat is erg, dit is gezonder dan achter de geraniums zitten dat staat voor mij wel vast, zelf had ik nooit verwacht dat er na 4 jaar zoveel kilometers op de teller zouden staan.

Storm en regen

Uitwaaien zo was het vanmorgen, ik heb de lucht bekeken en via de hedendaagse techniek op “weeronline” geconstateerd dat het tot half 12 droog zal blijven in Middenmeer, in dat geval zou ik dus in en rond Middenmeer moeten blijven maar net als zo vaak ben ik een beetje “eigenwijs” en ga wat verder van huis. Het was slechts 48 km maar toch ver genoeg om in de gevarenzone te komen dus kreeg ik waar ik om gevraagd had, regen. Niet echt veel maar wel zoveel dat ik ben gestopt om de kap erop te doen. Toen ik vanmorgen van start was gegaan zag ik dat ze kort langs de weg bezig waren met bietenrooien, als je dan bedenkt dat het vroeger allemaal met de hand gebeurde en je ziet nu een “beest” van een machine over het land rijden die probleemloos de bieten uit de grond pakt en ze meeneemt tot hij bij de wagen met trekker is om in één keer de wagen vol te “schuiven” en vervolgens weer verder “hobbelt”. Mijn ritje van vanmorgen ging verder door Medemblik en Wervershoof naar Zwaagdijk waar ik een stop had gepland bij mijn zwager en schoonzus, even kletsen en omdat de lucht toch weer snel donkerder werd ben ik weer tijdig opgestapt en ben via Wognum weer naar Benningbroek gereden. Op het fietspad van Benningbroek naar Abbekerk kreeg ik een ongewilde pauze ingelast, er werd door het waterschap orde op zaken gesteld door het bermafval, wat gedeeltelijk uit de sloten afkomstig was, op te ruimen. En als zoiets met een auto met “knijper” wordt gedaan dan is de doorgang helemaal geblokkeerd en is er maar één oplossing, wachten tot er ruimte komt. Zoiets geeft je dan wel weer de tijd om een foto te maken om ondertussen de tijd te “doden”. Na hooguit 5 minuten was er gelegenheid om te passeren en kon ik mijn weg vervolgen naar Middenmeer waar ik om half 1 weer binnen was.

Foto bewerken, dan niet fietsen.

Een hele dag in huis zitten is ongeveer vergelijkbaar met het verblijf in een penitentiaire inrichting denk ik, ik ben geen “stilzitter”, ik moet in de weer, actie. Helaas het liep vandaag allemaal anders als ik in de planning had. Vanmorgen om 8.49 uur (zag ik net op het schermpje van de telefoon) werd ik gebeld door één van mijn schoonzussen, “Ben je straks thuis” “Ja” was mijn antwoord, “Dan kom ik straks langs als het goed is want ik wil een foto waar we met 5 zussen op staan, graag uitbreiden met nog een 6e zus” . Dit is allemaal ontstaan na het overlijden van één van de meiden afgelopen oktober toen ze nog samen waren maar waar net één van hen als fotograaf fungeerde. Dus een klusje wat mij meestal vrij redelijk af gaat maar waar wel veel tijd in gaat zitten als je het netjes wil doen. En zodoende was het bijna aan het einde van de ochtend toen ik klaar was en dan met de wetenschap dat het zo rond de middag zal gaan regenen volgens www.weeronline.nl . Je snapt het zeker wel, deze keer klopte het heel precies, mijn visite was weg en de regen kwam. Na de middag nog even met de auto weg en toen ik rond 1 uur weer thuis kwam regende het nog volop. Het positieve aan deze dag is dat er een mooie reconstructie is “geboren” met 6 van mijn schoonzussen op één foto wat de bedoeling was en laat het dan maar regenen dit was veel belangrijker. Voor ik de Quest binnen heb gezet zijn er nog een paar foto’s gemaakt van de bolide, zelfs van de km-teller die gestaag door blijft gaan.

Vijf "maagden"

Het is weer helemaal goed gekomen met het weer, tenminste als je de berichten serieus neemt met windstoten en regen dan mogen we hier niet mopperen. Mijn bedoeling was eventueel weer een ritje Friesland maar dat leek me nou net even te veel van het goede want het waaide wel pittig en de lucht zag net even te indrukwekkend om zomaar te ver van huis te aan. Vandaag dus een kort rondje vlak bij huis, eerst richting Obdam en ervaren dat er toch leven is in de polder. Het zit n.l. zo, gisteravond laat reed ik met de auto op de A7 en zag in westelijke richting nogal veel licht wat volgens mij te maken moest hebben met de “gasput” die al zeker 25 a 30 jaar geleden z.g. is afgefakkeld. Toen, ben ik op een avond richting Alkmaarseweg gefietst omdat er “zomaar” een enorm vuur was te zien, het bleek wat men toen noemde “het affakkelen” van een gasboring. Toen ik vanmorgen langs die zelfde Alkmaarseweg reed, met een heel andere fiets als toen, zag ik dat er volop drukte was, maar wat men daar nu precies doet weet ik niet. Er wordt gebouwd lijkt wel, maar wat …….. de tijd zal het leren. Het ritje heb ik vervolgd richting Obdam langs de z.g. Wipbrug, mijn zwager was thuis en zet net zo gemakkelijk koffie als mijn zus dus even zitten en kletsen. Na Obdam via de Zomerdijk naar Wognum en daar liepen ze, allemaal in dezelfde richting met duidelijke sporen van vrijages, slechts vijf “maagden” bevonden zich in het gezelschap, nadere toelichting is volgens mij niet nodig maar ik vond het een nogal kleurig geheel. De lucht werd langzaam wat donkerder en voorzichtig heb ik de koers wat gewijzigd richting Middenmeer waar ik na klein 50 km weer binnen was.

De "stilste" Quest

Wat een genot als alles weer loopt zoals het is bedoeld, volgens mij is het de “stilste” Quest, je hoort hem gewoonweg niet, het ruisen van de wind neemt alle eventuele bijgeluiden weg. Goed alle gekheid op een stokje zeggen ze dan, maar wat fietst dat weer heerlijk als alle probleempjes weer simpel zijn opgelost. Vanmorgen dan eerst maar naar Wervershoof en daar langs een zus en zwager en later naar Ben mijn jongste broer, Riet was niet thuis en Ben klust aan een klein ventilatortje. Het volgende adres was op Zwaagdijk waar ik wat software heb geïnstalleerd op de nieuwe laptop van één van mijn zussen, heel simpel maar het neemt weer even tijd. Ik had nog een pakje in de fiets wat naar Zuidoostbeemster moest dus dat kon in de zelfde rit mee worden genomen. Via Zwaagdijk en Bobeldijk naar Berkhout en zo door naar Oosthuizen om in de Zuidoostbeemster aan te komen. Het was ondertussen al ruim 1 uur en na me te hebben omgekleed in een droge outfit heb ik daar een broodje gegeten waarna we achter de PC wat foto’s hebben bekeken. Op een bepaald moment meenden we allebei iets te horen, iemand riep iets bij de achterdeur, inderdaad een meneer met een racefiets, broer Ben had ook zin in een eindje lostrappen en kwam ook bij Tiny langs om een “bakkie”. Gezellig hebben we een tijdje zitten kletsen waarna we weer aanstalten maakten om op te stappen. Ben was al heel snel weg en ik moest me nog verder installeren in de Quest en toen ik op de weg kwam zag ik hem nog net bij de Oostdijk oprijden. Zelf ben ik linksom gegaan en via de Purmerenderweg naar Oosthuizen, bij de “oprit” zag ik hem gaan over het laatste stukje dijk en ben hem toen gaan inhalen hoewel dat nog niet helemaal vanzelf ging. Tot twee keer toe kwam ik stil te staan, eerst voor de brug bij de rotonde en vanaf het fietspad de weg op moest ik ook weer twee auto’s voor laten gaan, het kost dan weer heel wat kracht en tijd om alles weer opgang te krijgen. Toen ik eenmaal weer opgang was haalde ik snel in en kon nog net een foto van hem maken voor ik af zou slaan richting Oudendijk. Via Avenhorn en Spierdijk is het een bijna vaste route richting A.C.de Graafweg waar ik na de oversteek nog via de Unjerweg ben gereden en daar een hele baan winterkost zag staan waar ik nog snel een plaatje van heb geschoten, om na ruim 99 km weer in Middenmeer aan te komen.

Probleem opgelost

Gelukkig, mijn vermoeden was juist, het was inderdaad een naar binnen geschoten kunststof geleidingsbuis van de naar achter lopende ketting. Ooit is me dat eerder gebeurd toen ik in Friesland reed en ik over een verkeersremmer reed, met mogelijk te hoge snelheid. Door de “klap” en het toch blijven doortrappen heeft de ketting toen de kettingbuis meegenomen naar achteren en kreeg ik een slepend geluid onderin de Quest. Pas thuis kon ik toen het euvel vinden en simpel verhelpen. Kort daarop kwam ik in Dronten bij Velomobiel waar ik het voorval noemde bij Theo, hij had het nog nooit eerder gehoord vertelde hij toen, of het ondertussen bij anderen ook wel eens is voorgekomen weet ik uiteraard niet maar na deze tweede keer heb ik nu maar maatregelen genomen zodat dit nooit meer mogelijk zal zijn. Het aflopen van de ketting werd mogelijk veroorzaakt door een heel kort takje wat op de één of andere manier tussen de voorderailleur was gekomen. Nadat ik dit had verwijderd ben ik dieper in de Quest “gedoken” en na lang speuren bleef de enige optie de onzichtbare kettingbuis, achter het kapje eraf en daar met de hand naar binnen, de kettingbuis naar voren drukken door zijn oorspronkelijke opening en zo kwam hij in de buurt van de trapgaten. Met een kort stukje plastic, afgesneden van de tuinslang, heb ik dit om de pijp gestoken en vast gezet met een paar ti-reps zodat hij nooit meer naar binnen kan gaan. Na een klein proefrondje door een paar straten hier in het dorp was ik ervan overtuigd dat alles weer in orde was en als de storm gaat liggen kan ik weer probleemloos van start.

Ketting problemen onderweg.

Het was vandaag ook weer een beetje een “pechdag” gistermiddag dat gedonder met die banden en vandaag ging het na zo’n 75 km ook helemaal mis. Ik was voor de middag van huis gegaan met keiharde banden en de zon volop aanwezig dus een heerlijk gevoel, het gaat vandaag weer gebeuren. Wat weet ik ook niet maar ik had er weer alle zin in, eerst naar Obdam dan naar Zuidoostbeemster en dan naar Zwaagdijk, ik zag het wel zitten een rondje van een ruime 120 of 130 km maar toch liep het weer anders. Wel kwam ik eerst in Obdam en met schone en droge wegen en nieuwe banden ging het allemaal bijna vanzelf. Na Obdam even een “belletje” naar Zuidoostbeemster dat ik daar zo rond kwart over 12 en half één zou zijn en ook dat liep gesmeerd. Vanaf Zuidoostbeemster was het de bedoeling om met een kleine omweg, (via Kees zijn afzwaaipunt voor koffie met appelgebak) naar Zwaagdijk te gaan bij mijn zus langs maar door een telefoontje van mijn zoon leek het me verstandiger om maar rechtstreeks naar Middenmeer te gaan waar hij nog even iets aan mijn PC zou “regelen”. Dus ik bleef voor de wind gaan richting Wognum en zo verder naar Benningbroek en daar ging het mis, waarom en waardoor ik weet het niet maar even ratelde er iets en lag de ketting er voor af, nog nooit eerder bij de hand gehad maar nu was het wel zover. Binnen 1 minuut had ik handen die er uit zagen alsof ik in een vat verlopen olie had zitten roeren, echt roet zwart, maar de ketting lag er weer om hoewel ik eerst bang was dat hij gebroken zou zijn. Er ratelde iets wat ik niet thuis kon brengen en na voorzichtig geschakeld te hebben naar een kleinere versnelling leek het iets minder maar na 100 meter lag wel de ketting er weer af, weer mijn “half schone” handen vol met olie en vet maar ik kon weer fietsen. Die grap herhaalde zich nog één keer maar ik durfde niet meer voluit te gaan, voorzichtig trappend ben ik thuis gekomen en omdat het morgen waarschijnlijk toch geen fietsweer zal zijn zal ik morgen “alles” uit elkaar halen en schoonmaken, vermoedelijk is het de onderste kettingbuis die naar binnen is geschoten, als alles weer in orde is zal ik dat zeker melden in een volgend bericht. Toch nog bijna 89 km gereden, helaas geen 120 of 130 km.

Alles ging mis vandaag

Alles wat vandaag mis kon gaan ging eigenlijk mis, het begon vanmorgen met lichte regen wat niet in mijn planning was opgenomen en dan moet je even een andere opzet van de dag indeling maken. Het plan was gister nog een beetje van, een ritje naar Oudemirdum, maar dat idee was vanmorgen gelijk over, dan maar iets anders verzinnen. In huis zie ik nog steeds geen dringende zaken dus de pc aangezet en daar even mee “gespeeld” tot ik op een bepaald moment volgens de weer online site zag dat het vanmiddag droog zou zijn, alle moed weer verzameld en zo rond half 2 reed ik de straat uit op weg naar een zus van mij die een nieuwe pc had, waar ze nog wat ontbrekende software bij nodig had. Door Medemblik om kasteel Radboud heen en dan tot het gemaal “De Vier Noorderkoggen” bovenop de dijk het reed weer heerlijk ontspannen. Bij het gemaal links het fietspad op en weer door …………. dacht ik, een sissend geluid wat alleen maar van de linker voorband afkomstig kon zijn kwam helemaal onverwachts maar net zo snel als het sissend begon was het ook weer over, het gat was groot en de band was leeg. Ik moest niet lang zoeken waar de oorzaak precies zat, een klein poederwolkje vanuit de binnenband wees mij de weg en gelukkig had ik al “jaren” een opvouwbare buitenband “Schwalbe Kojak” in de fiets liggen dus geen probleem, dacht ik. Net toen ik een andere binnenband had gepakt kwam er een meneer met zijn hondje vragen wat er loos was, ik heb het in het kort uit proberen te leggen en met wat handgebaren en handelingen was het allemaal duidelijk. Ondertussen raapte ik weer een binnenband op en met een gebaar van een routinier ging alles erin en erom, oppompen de zaak opruimen, dan merk ik dat ik de lekke band er weer in heb gestopt want de band die ik nu oppak is nog niet gebruikt, inderdaad, de band is weer plat ver.xl;x%nd….. . Nou ja, vlug weer even omwisselen en dan rijden, dacht ik. Het omwisselen was zo klaar en toen nog even oppompen, dat was net even te veel voor de Halfords HDpomp, hij gaf niets meer, geen zucht en de band stond amper op 2 atm. Ik heb alles maar ingeladen en de fiets omgekeerd richting Medemblik en naar Leo Smit de fietsenmaker even wat nieuwe lucht halen. Tijdens het pompen bleek ook nog dat de opvouwbare buitenbandband zodra hij bij 3,5 atm. kwam naar buiten begon uit te puilen, na een aantal pogingen om hem in het gareel te krijgen heb ik dat ook maar opgegeven en met een hele zachte, zeg maar slappe band ben ik naar huis gereden. Daar had ik nog 2 nieuwe buitenbanden liggen dus die erom en dat was weer voor elkaar, toen de pomp uit elkaar geschroefd en met wat proberen en smeren dacht ik dat die ook weer gered was, helaas die zal vervangen moeten worden hij blijft luchtloos. Zo kun je wat meemaken op 29,5 km, volgende keer maar weer beter zullen we maar zeggen.

Van Oost naar West en terug

Vanmorgen leek het er nog niet erg op, maar vanmiddag was het weer als vanouds, licht bewolkt later zelfs volop zonneschijn en een licht windje ergens uit westelijke richting. De plichtplegingen in huis zijn weer aan kant en alles leent zich voor een tripje naar ……………, ja waar naar toe ? Nou weet ik meestal niet waar ik naar toe zal gaan maar als ik dan goed en wel van start ben komt er meestal wel een doel in beeld. En zo ook vanmiddag, eerst dacht ik laat ik even langs Kees rijden in “De Waard” maar mijn stuur ging eerder rechtsom en zo ben ik redelijk afgedwaald van mijn eerste plan. Langs Winkel naar de Hartweg en die helemaal uitrijden met een paar kleine afwijkingen over de Speketersweg en steeds maar verder in het koolland verstrikt raken, op alle wegen en zelfs hier en daar op de fietspaden ligt “bagger” vermengd met koolbladeren, ongelukkig als je daar remmen moet. Helaas ik moest op een bepaald moment remmen omdat een automobiliste voorrang nam door een wagen geladen met kool te passeren en op mijn weghelft een inhaal oefening had gepland, doordat ik volop in de remmen ging en de fiets een beetje dwars op de weg begon te glijden koos de mevrouw eieren voor haar geld en dook alsnog achter de koolwagen waardoor ik zonder kleerscheuren verder kon. Echt, dat de gemeenteverordening dit toelaat is onbegrijpelijk, maar in de raad zullen ook wel kooltelers zitten en dat krijg je natuurlijk “geen” problemen. Gelukkig kwam ik toch door de koolbarrière heen en via alle St.Maartens, van *brug tot *vlotbrug en belande op de Westerduinweg iets voor Petten. Als je Petten zegt denk je aan de Hondsbosschezeewering dus via de oprit over de dijk langs het water en tegenwind in richting Hargen waar verschillende wandelaars vanaf het strand aan kwamen lopen. Vanaf dat punt ben ik door de duinen naar Schoorl gereden en heb onderweg nog een plaatje geschoten van de prachtige natuur. Op mijn laatste stukje naar huis erger ik me elke keer weer aan het fietspad, waar het overgaat van Oudeprovincialeweg in Westfriesedijk ligt een vaste “brug” in het wegdek en fietspad. Het ergernis gevende deel is uiteraard het fietspad wat al zo’n 10 cm lager ligt over de lengte van de “brug” en elke keer als je niet op tijd behoorlijk afremt maak je een duikeling naar beneden en vervolgens een klap omhoog omdat de wielen niet op zulke oneffenheden zijn berekend. Gelukkig komt vervolgens een ruime bocht naar beneden de polder in en ben je weer op snelheid maar het blijft alle keren oppassen. Het rondje was iets meer dan ik op het oog had, maar niet zeuren 82 km is echt niet te lang, anders plan je maar van te voren zullen kenners wel zeggen.

Afkicken, het helpt niet.

Na de regenrijke dag van gisteren is het vandaag weer een veel betere dag om een rondje te maken, dus nadat de CV-monteur heeft geconstateerd dat de CV ketel zijn langste tijd heeft gehad ga ik toch maar even een ritje maken. Eerst naar Medemblik en bij Leo Smit, de fietsspecialist voor deze omgeving, een paar tubetjes solutie halen en een paar setjes met bandenplakkers dan kan ik weer vooruit als het nodig is. Na Medemblik zit ik al aardig richting Wervershoof en ga even naar Ben en Riet, die zijn niet aanwezig dus weer verder en naar mijn zus op Zwaagdijk die wel aanwezig is dus even bijkletsen en weer verder. Zwaagdijk eerst maar eens rechtuit rijden en dan zie ik wel weer verder. Als ik aan het einde ben neem ik de afslag richting Wognum, ik ben benieuwd of de rotonde klaar is en ik als fietser weer de “vaste” route kan volgen. Het is helemaal aangepast en ziet er geweldig uit nu nog even proberen te wennen aan de nieuwe bochten techniek want als ik hier rechtsom moet dan kon dat t.z.t. nog wel eens problemen gaan geven. Als het zo ver is, dan is het vroeg genoeg om te oefenen, hoewel, alle keren als ik langs deze route ga en dat is zeer frequent, dan moet ik hier de rotonde rond zoals ik het nu bekijk. In Wognum ben ik weer van de route afgeweken en via het “Leekerpad” ben ik in Zuidermeer terecht gekomen, allemaal paadjes en wegen waar ik al vaker ben geweest. Met wat omwegen kwam ik in Obdam en Hensbroek, daar de dijk genomen richting de Langereis en zo kwam ik weer de polder in. Daar zag ik in mijn spiegeltjes dat de zon, achter mij, op het punt stond door te breken, dus even stoppen en proberen dit vast te leggen wat maar ten dele is gelukt. Na 77 km was ik weer binnen na een lekker “lostrap” rondje, echt afkicken helpt niet als je graag fietst.

Tussen de 200 en 300 km in de regen

Het begon allemaal zo mooi, geen wind geen zon, dus geen verblinding door laagstaande zon, maar wat hadden we wel, veel zin en een hoopvolle start. Wim Schermer was gestart vanaf De Woude en ging eerst naar Kees van Hattem in de Heerhugowaard en vandaar samen naar Yvonne van der Stok, ja juist “De Muis” . En daar ging het allemaal om “De Muis” wilde graag een nieuwe persoonlijk record vestigen door liefst boven de 250 km te fietsen op één dag. Samen met de escorte van Wim en Kees ging het van Burgerbrug naar Bugervlotbrug en zo naar Anna Paulowna en Ewijcksluis en dan de “Korte Afsluitdijk” over naar Wieringen met als eerste stop de parkeerplaats bij Den Oever waar Marian van Hattem ondertussen al koffie en thee had klaar staan. Zelf was ik gestart vanaf Middenmeer, naar de buitenkant van de polder en dan via Ewijcksluis naar het punt waar ik mogelijk bij het drietal aan kon pikken. Toen ik daar was zag ik niemand en ben toen alvast maar naar Den Oever gereden, maar voor ik bij Marian (en vooral de koffie) was, stond er iemand net naast de oprit van de Afsluitdijk met een gele Quest. Ik riep nog naar hem, “Iets verder moet je zijn” en na een paar minuten stond hij ook bij de camper en stelde zich voor als Marcel Prins. Hij was al vanaf de andere kant gekomen, hij woont iets ten noorden van Leeuwarden en had er al zo’n “dikke”70 km opzitten meen ik. Even later kwamen de andere 3 ook binnen en nadat iedereen had genoten van de drankjes die Marian had klaar gemaakt zijn we met vijf Questen van start gegaan, helaas in een licht motregen wat onderweg op het eerste stuk ook af en toe al was gevallen. Kees vertelde dat er straks nog een Mango aan zou sluiten en inderdaad op het laatste stuk van de dijk kwam de witte Mango in zicht en sloot voor in de rij aan, dit was Ben Wiggers uit Nijland, ook al zo’n “dolle” als het op fietsen aankomt. Dus nu met 6 velomobielen door het Friese land, op naar Oudemirdum waar de volgende stop was gepland. Onderweg wees ik Wim nog op een uniek verkeersbord, later hoorde ik van Kees dat Wim zo in eens was gestopt voor dat bewuste bord om het even vast te leggen. Op de inrit bij mijn schoonzoon en dochter stond de camper alweer te wachten op de kleine colonne “natte aasgieren” want langzaam wordt alles toch natter, buiten van de nog steeds vallende regen en binnen door de warmte en de condens die daardoor langs de binnenkant van de Quest loopt. Ik heb nog even om de hoek gekeken bij de kleinkinderen die deze dag onder de middag bij Paake en Beppe verblijven als de ouders naar hun werk zijn. Na het vertrek richting Lemmer bleek dit voor Ben de laatste etappe samen met ons te zijn, hij ging na Lemmer een andere kant op en wij vervolgden onze weg naar Emmeloord en later door Nagele naar de Ketelbrug waar we aan de andere kant afscheid namen van Marcel die richting Dronten ging om wat onderdelen voor zijn fiets op te halen. Wij zijn daar linksom onder de brug door gegaan en langs het water naar de brug bij Lelystad gereden waar Marian weer klaar stond voor de persoonlijke verzorging, het was droog bij de camper, hij stond veilig geparkeerd onder de brug waar alleen wat lekwater van het viaduct af naar beneden kwam. Na deze laatste verzorgende stop zijn we de dijk op gereden en na 26 km hebben we nog even een pp genomen voor we de laatste kilometers zouden gaan maken. Ik naar Middenmeer en Kees en Wim hadden Guus, de vriend van “De Muis”, beloofd haar veilig thuis af te leveren dus die zijn nog wel even onderweg naar Burgerbrug en dan naar Heerhugowaard en Wim weer naar De Woude. Marian zou ze daar opwachten en als ik net op de teller keek zag ik dat die voor mij 221 km aangaf, “De Muis” zal rond de 250 komen, Kees schat ik op een goeie 300 km en Wim wordt topscorer met ruim boven de 300 km. De vraag is of Marcel Prins vanaf Dronten nog weer naar huis zal fietsen anders gaat die nog weer ruim over Wim heen, maar mogelijk lezen we dat op de blog van Marcel. Het was een prachtige rit allen die regen was een tegenvaller maar volgende keer zoekt Kees een andere weervoorspeller, want hier klopt toch nooit iets van.

p.s. Toch nog een foto door Kees toegezonden omdat ik mijn "kiekkast" was vergeten.

Ergernis door vernielzucht

Vanmorgen toen ik de Quest uit de garage reed vond ik dat het niet licht liep zoals ik eigenlijk gewoonlijk ervaar. Inderdaad bij controle bleek rechtsvoor het bedenkelijke niveau te hebben van te lage bandenspanning, simpel gesteld gewoon hartstikke leeg, plat, lek. Omdat ik nog niet het plan had om meteen op pad te gaan heb ik in alle rust de fiets op zijn kant gelegd en de band er uit gehaald en geplakt, een klein scherp stukje steen vond ik later in de buitenband ongeveer op de plek waar ik het lek had gerepareerd. De berichten heb ik gister voor het laatst gehoord en toen sprak men over minder weer in de middag dus dan vanmorgen maar even een klein rondje. Ik was in eerste instantie van plan even via Bovenkarspel te gaan bij Dick en Greet langs maar toen ik bij Enkhuizen was werd de motregen een ietsje intensiever, bovendien reed ik zo ongeveer voor het eerst weer met de “kap” op de fiets en was van binnen al helemaal nat dus het leek me verstandiger om maar gewoon weer richting “thuis” te gaan. Het werd zodoende maar een kort ritje van 63 km zoals op het kaartje is te zien. Veel bijzonders kwam ik onderweg niet tegen, het beeld van de Wieringermeer wordt aan de zuidkant volledig bepaald door kassen en rookpluimen, een beetje somber, het is echt herfst, ook in de polder. Toen ik vanaf de Flevoweg onder de A7 door reed via het fietstunneltje viel mijn oog wel op iets bijzonders waar ik geen goed woord voor over kan hebben. Ik schrijf dit op de eerste plaats toe aan de ouders van het “tuig” die dit veroorzaken, men treed niet op en laat alles toe wat hun lieverdjes vernielen, behalve als ze thuis iets in deze trant zouden presteren dan ben ik er zeker van dat er dan wel zou worden opgetreden. Maar waarschijnlijker is, dat ze thuis als zielige lieve kindertjes doen wat er van ze wordt verwacht en het geen moment in hun hoofd halen, om thuis met zoveel kracht op de eerste de beste deur of eigen spullen hun lusten botvieren, nee dan maar op kosten van de gemeenschap. Maar het enige wat ze er niet bij durven zetten is hun eigen naam, de lafaards. In elke stad of grotere plaats zal zoiets al volledig zijn geaccepteerd maar helaas ook de jeugd van de Wieringermeer en in dit geval waarschijnlijk de jeugd van Middenmeer behoort dus ook tot het “tuig” wat een groot deel van het gemeenschapsgeld opmaakt door vernielingen.

Vijf Questen in de mist

Er werd vandaag weer heel wat afgefietst, niet door mij maar door vijf, eigenlijk eerst vijf, toen vier en later weer vijf “velomobielisten”. Martje, “Juf Katje” tegenwoordig, was afgevallen door bepaalde storingen in het leven zoals het mij werd uitgelegd. Kees van Hattem, Wim Schermer, Sebastiaaan Talsma, Jan Geel en Cees Roozendaal waren de overgebleven mannen die de mist hebben getrotseerd. Kees v.H. had een rondje in het hoofd met koffiedrinken op Wieringen bij de familie Roozendaal, de rit begon in “De Waard” en zal daar ook weer eindigen maar toen ik het las op Kees zijn blog heb ik hem gelijk gemaild dat een eventuele 2e stop best in Middenmeer mocht zijn en zo kwam er vanmorgen een telefoontje dat ze onderweg waren en met een korte stop bij mij thuis had ik op dat moment een grote variatie aan Questen voor de deur. Getuige de foto’s bij aankomst en vertrek. Samen met Tiny hebben we onze best gedaan ze van een natje en droogje te voorzien zodat ze weer gesterkt verder konden.

DSB en Cavallo

Afgelopen vrijdag reed ik via Zwaagdijk naar Nibbixwoud over het vrij nieuwe landelijke fietspad. Ik heb aan Kees al gemaild waar het precies was te vinden. Toen ik vanuit “Nibbik” zoals dit dorp in de volksmond wordt genoemd, richting Wognum had genomen moest ik voor het viaduct rechtsaf via een omleiding om weer verder te fietsen richting Middenmeer. De rotonde in Wognum zou afgelopen vrijdag worden geasfalteerd dus mogelijk is het volgende week allemaal weer bij het oude en zijn de omleidingen verleden tijd. Toen ik via, dit voor mij onbekende fietspad ging, kwam ik aan het einde van een industrie terrein waar een afslag linksom over het viaduct was aangegeven en zo kwam ik weer op de vertrouwde route. Toen ik boven op dit viaduct reed ben ik even gestopt en heb de situatie ingeschat voor de beste plek waar vanaf ik een foto kon maken van een deel van de nog overeind gebleven DSB oftewel Scheringa schatten, het paard in de “achtertuin” van zijn kantoor.

Het volgende las ik op internet maar dat zal nu wel een heel ander verhaal worden.

Het beeld Cavallo (1999) van de beroemde Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero werd aangekocht bij Galerie Hopkins-Custot, Parijs.
Tot de opening van de nieuwbouw van het Scheringa Museum voor Realisme is het beeld geplaatst bij het DSB-kantoor aan de snelweg A7 in Wognum. Het staat op een sokkel van meer dan een meter hoog en is daardoor een blikvanger waarvan iedereen die langs rijdt kan genieten. Van het beeld zijn in totaal drie versies gemaakt, dit is nummer twee.
De afmetingen van het beeld:
Hoogte: 260 cm
Lengte: 260 cm

Over "De Leek"

Wat kan het weer toch enorm veel doen, als het regent en zwaar bewolkt is net als gisteren is de aanleiding om alles somberder te zien wel wat groter en vandaag zie je het zonnetje volop schijnen, dan is het meteen alsof het nooit anders meer zal worden en alles weer in het kader van genieten staat. Dat heb ik vanmorgen weer gedaan, ik wilde wat informatie hebben over de gezondheidsituatie van één van mijn schoonzussen en bedacht dat ik i.p.v. de telefoon te pakken net zo goed daar even met de fiets heen kon rijden. Het ging allemaal zijn gangetje met de patiënt en het zal wel weer goed komen. Omdat het zulk aantrekkelijk weer was ben ik terug weer even met een kleine omweg gegaan. Deze keer via een nieuw fietspad met de naam “Over de Leek” ik was hier al een paar keer langs gefiets en heb nu zelfs even een momentje de remmen aangetrokken om een foto te maken van het prachtige snelle fietspad. De tweede foto is een uitsnede van de eerste en mogelijk dat Kees nu weet waar dit pad is te vinden zonder te “Googlen”. Om klokslag 12 uur was ik weer thuis na precies 55 km.

Agriport en de nieuwe wegen

Als je een dag niet met de Quest op pad bent geweest dan zoek je iets om bezig te zijn en dat is me gelukt. De meeste keren, niet altijd, heb ik in de Quest de Garmin 60CSX mee. Niet om me de weg te wijzen maar vaak om naderhand alle hoeken en gaten nog eens na te lopen waar ik tijdens mijn “onverzadigbare fietshonger” allemaal heb uitgehangen. Maar soms is het ook erg gemakkelijk om de weg te zoeken als je niet helemaal meer zeker bent van de route. Een simpel voorbeeld is eigenlijk voor mij vlak bij huis, als ik vertrek vanuit Middenmeer is het in bijna alle gevallen een vaste route richting “buitenkant” van de polder. Als ik dan in richting Hoorn neem ga ik bijna altijd via de z.g. Flevoweg die parallel loopt aan de A7 maar dan komt het, na 5 km is alles veranderd sinds de kassenbouw in de polder behoorlijke vormen aan begon te nemen. Er kwamen mede daardoor andere wegen en in het voorbeeld komen alle wegen weer uit op de “buitenkant” van de polder, voor fietsers die hier nog niet eerder langs zijn gekomen is een polder met zijn lange “eindeloze” wegen vaak een stap in het ongewisse maar de passage bij dit punt op de route van Hoorn naar Den Oever is hier heel duidelijk aangegeven waarbij passage 3 de snelste en meest simpele is. Het geluk was bovendien met mij, door bij toeval in het bezit te komen, van de nieuwste kaart, City Navigator Europe 2010.2 waarop de laatste wijzigingen in het polderse wegennet zijn opgenomen.

Nogmaals " 't Weeltje"

Deze keer een korte aanvulling op het verhaaltje wat ik onlangs heb geschreven (zie 16 oktober) over “ ’t Weeltje” een klein watertje langs de Zwaagdijk, ik meende dat het was ontstaan in de buurt van Zwaag of Zwaagdijk door een dijk doorbraak maar op internet kwam ik het onderstaande stukje tegen. Hoe het ook is ontstaan het is en blijft een mooi rustgevend kenmerk voor Zwaagdijk.
Geschiedenis: ‘t Weeltje

’t Weeltje, dankt zijn ontstaan aan de dijkdoorbraak in de vroege morgen van 5 november 1675 bij Schardam, vlakbij Hoorn. Het was de laatste keer dat de Westfriese Omringdijk moest buigen voor het onstuimige weer.
Ook de Zwaagdijk, toen nog een dijk, hield het niet en ervoer een dag later de kracht van het woeste Zuiderzeewater. De plas is groter geweest. Vroeger heette die 'De Weel'.
Een wiel, waal of weel is een diepe waterkolk die door een dijkdoorbraak is ontstaan.

Toen de dijk van Zwaagdijk tussen 1938 en 1941 werd afgegraven, dempte men met de grond een deel van De Weel. De naam werd aangepast. ’t Weeltje is ook niet zo diep meer en ligt idyllisch tussen statige treurwilgen, een stuk land en riet.

Een futuristisch voertuig

Weer een dag met min of meer wat matiger weersomstandigheden, nee niet direct slecht maar gewoon wat minder. Vanmorgen rond een uur of zeven scheen het zonnetje volop en nadat ik een paar boodschappen had gedaan heb ik als eerste mijn zonnebril uit de auto gepakt en in de fiets gelegd, hier en daar was het wegdek nat en dan zie je niets tegen de zon in dus dat leek een verstandige daad. Leek, want toen ik goed en wel van start ging was er echt geen zonnebril meer nodig, het was niet gelijk somber maar er hing een lichte mist en als ik bij de kust zou wonen zou ik eerder aan “zeedamp” denken. Gisteravond had ik een glutenvrij brood gebakken en dat zou ik vanmorgen even weg brengen naar mijn vriendin in Zuidoostbeemster, maar eerst even bij mijn zoon langs die is vandaag 46 jaar geworden maar ze vieren het a.s. zondag, hoewel even langs om te feliciteren en een “bakkie” kan altijd. Hierna eerst weer naar huis, amper 1 km, toen ik bij de jarige aan de koffie zat kreeg ik het gevoel dat ik iets miste, inderdaad wel het kleine zwarte petje op mijn hoofd maar de helm lag nog thuis. Zo zie je maar hoe snel het went, die helm voel je niet eens meer als hij op je hoofd zit maar als hij er niet is mis je hem pas. Nadat alles weer verkeersveilig geregeld was ging ik op weg naar Zuidoosbeemster, waar ik zonder problemen, maar wel tegen een harde wind in, om iets voor 12 uur aan kwam. We hebben gezellig samen een broodje gegeten en later nog even een korte DVD bekeken over een gebeurtenis die onlangs heeft plaats gevonden. Hierna ben ik weer richting Middenmeer gegaan en dat was hier en daar proberen de regen voor te blijven want het zat er aan te komen. Het eerste en eigenlijk enige obstakel was een vuilniswagen, was het niet dat hij twee keer dwars over het fietspad stond en beide keren moest ik stoppen. De eerste keer was bij het sportterrein van de voetbalclub ZOB aan de Purmerenderweg en even later bij een bedrijf hooguit een paar honderd meter verder, maar elke keer was ik net te laat en die wagen was me even te “dik” om mijn recht proberen te halen. Dus dan meer even stoppen dan heb je nergens geen problemen mee en de mensen die werken hebben bij mij eigenlijk altijd voorrang mits ze zich een beetje “normaal”gedragen, hier moet je voorzichtig mee zijn want wat is normaal, die grenzen liggen vaak abnormaal ver uit elkaar. Op de “romp” van de Quest zag ik af en toe een paar hele kleine regendruppeltjes verschijnen en als bevestiging kwamen er ook af en toe een paar van die kleine spettertjes op mijn bril maar echt regen heb ik niet gehad. Bij de oversteek in Opmeer/Hoogwoud van de A.C. de Graafweg stond er een meneer bij de drukknop die begon te mopperen toen hij mij zag: “Wat duurt het hier toch altijd verschrikkelijk lang” en gelijk sprong hij op groen en meteen zag ik kennis Maarten de Jong was op weg naar de garage en herkende mij niet, toen ik zei wie ik was had hij het door en zei gelijk “Nou ja in zo’n futuristisch voertuig is toch geen mens te herkennen toen ik je heb ontmoet bij Leo en Riet was je netjes gekleed als heer en nou met zo’n helm op is alles onbekend” en daar had hij wel een beetje gelijk in. Na goed 90 km was ik weer binnen de poort en kan de Quest weer voor een paar dagen op stal, morgen heeft hij een rustdag.

Gemeente Medemblik en een nieuw fietspad

Ik had me er al bij neergelegd, vandaag wordt het niks, geen rondje fietsen. Het is niet anders, vanmorgen was het nog droog zo rond een uur of half 8 maar de lucht zag al erg somber zoals ik dat beoordeel. Gisteravond had ik nogal moeite om de poort achter het huis open te krijgen, alles was wat uitgezet door de regen en hier en daar zat het “goed” klem. Dus vanmorgen eerst met de elektrische schaaf er langs en dat ding doet wonderen, na wat serieus bekijken waar wel en waar niet een ietsje af moest ben ik redelijk geslaagd met dit “project”, hij gaat weer probleemloos open en dicht en kan ook weer op slot. Ik was nog niet helemaal klaar en het was nog geen 9 uur toen het al begon te regenen, vlug de materialen naar binnen en in de regen nog even alles aanvegen wat ik eraf had geschaafd en toen was het 9 uur geweest en ik een beetje nat. Mijn plan was om vanmorgen hier en daar even bij familie langs te gaan maar dat wordt niks met de Quest, als het onderweg gaat regenen dan is het niet anders maar om met regen van huis te gaan, nee da’s niet mijn grootste liefhebberij. Ik moest nog even naar het gemeentehuis in Wieringerwerf om een nieuw rijbewijs op te halen, voor 5 jaar zei de mevrouw vorige week achter de balie, “Vijf jaar” vroeg ik verbaasd, en voor het eerst werd ik me bewust van het patroontje van het ouder worden, “Meneer U wordt binnenkort 70 jaar en dan moet U eerst gekeurd worden”. Inderdaad ook voor mij tikt de klok verder maar dat “binnenkort”, volgend jaar augustus pas, ik ben nog steeds jong. Nadat ik in Wieringerwerf was geweest en nadat ik ook de buurman al een beetje uit de nood had geholpen met zijn PC ben ik door gegaan naar Medemblik waar ik bij een schoonzus en zwager langs ben geweest die wat gezondheid probleempjes lijkt te hebben. Toen ik weer thuis kwam rond half 1 was het droog geworden en leek het toch wat beter met het weer. Zou ik dan toch nog op pad kunnen vanmiddag met de Quest, inderdaad rond half 2 ging ik van huis naar een volgende schoonzus die ook wat mankementjes had waar ze inmiddels aan was geopereerd en waar het nu weer prima mee gaat. Daar vandaan heb ik mijn rondje maar afgemaakt via Zwaagdijk-West en Nibbixwoud waar ik nog weer een paar zakken Elstar’s heb gekocht bij een tuinder die altijd zijn producten langs de weg in een stalletje heeft liggen. Na Nibbixwoud richting Wognum waar ik werd omgeleid omdat men bezig was met de rotonde, dus langs een fietspad waar ik nog nooit eerder was geweest richting Benningbroek. Toen ik daar reed bedacht ik dat het eigenlijk te gek was dat de fietsers nog nooit over dat nieuwe fietspad konden wat daar vorig jaar is aangelegd, ik was daar al tientallen keren langs gereden en had nog nooit gelezen wat er nou precies op dat bord van de gemeente enz. stond. Nou lees maar mee (zie foto) is het geen schande dat op deze manier geld wordt weg gesmeten en dat men daarna niet meer weet hoe het op te lossen, want dat er hier iets grandioos mis is, dat is wel duidelijk. Het rondje was slechts 46 km.