Somber en toch ook weer niet

Het is vandaag de hele dag een beetje somber, geen sprankje zon, soms zelfs een beetje motregen, nee, niet mijn weerstype. Als mantelzorger raak ik steeds meer geroutineerd en als het een rustige middag is en er geen visite wordt verwacht, maak ik graag van de gelegenheid gebruik om de beenspieren wat te trainen. Zo ook vanmiddag, even op en neer voor 80 km en tevens een paar boodschappen doen. Het is allemaal weer keurig geregeld en onderweg heb ik zelfs de tijd genomen om te stoppen en een paar foto’s te maken. De eerste foto maakte ik van het “vroegere” DSB complex, tegenwoordig het gemeentehuis van de gemeente Medemblik, ontstaan uit een aantal kleinere gemeenten met nu het gemeentehuis op het randje van de gemeente. De volgende foto van een aantal pony’s die het beeld ook niet lichter maken, een donkere schuur en 5 zwarte “viervoetertjes” . Maar gelukkig er is ook letterlijk en figuurlijk nog licht in de duisternis,” La Mere Anne” het vroeger chauffeurscafé uitgegroeid tot een super goed restaurant waar het goed toeven is. Zoals ik al eerder heb aangegeven was het maar een kort ritje van 80 km maar ondanks het wat somber geschetste beeld weer heerlijk ontspannen om te doen.

Een rondje van 80 km, gelijk aan een heen en weertje

De teller gaat door, dat is een ding dat zeker is, ik las dezer dagen op de blog van “Quemo” dat hij een speciaal getal had gemist m.b.t. kilometers met ronde getallen. Onderweg dacht ik daar aan, hoe staat het bij mij met de volgende “ronde” cijfers, ik reed op dat moment in de buurt van “De Hulk” een weg in de buurt van Scharwoude, op zo’n 15 km vanaf de basis. En zie een bijna rond getal nog 1 km en ik ben met deze Quest bij de 32.000 km, omdat ik toch nog even door moest had ik alle tijd om een foto te maken van het ronde score-getal. Bij vertrek had ik het plan om langs Medemblik te gaan en bij de Zuiderdijkweg even een foto te maken van het vorderen van de bouw van “De Ambtenaar”. Toen ik vorige week ook in de buurt kwam zag ik op grote afstand dat hij al behoorlijk in de hoogte gaat maar de tijd was toen te kort om er naar toe te rijden dus dan vandaag maar. Onderweg ben ik van gedachte veranderd, het was erg nevelig en met een heldere lucht krijg je toch betere “plaatjes” en om nog weer een extra ommetje te maken, nee, dan maar weer verschuiven naar een volgende ronde. Ik heb nog wel een foto gemaakt van het nieuwe reclamebord in “onze” nieuwe gemeente, het gevoel dat deze nieuwe samenstelling van de “grenzen” voordeel op zal leveren is allang achterhaald, het zal aan alle kanten meer kosten opleveren voor de burgers dat staat wel vast, de voordelen zijn nog nooit aangetoond en de extra kosten en nadelen zal men nooit bekend maken. Vandaag zag ik ook het nieuwe blad “Ligfiets&”, wat moet ik ervan zeggen, het verhaaltje wat ik heb geschreven klopt wel maar die kop er boven is net iets buiten mijn smaak.

Wim heeft een hobby en een hobby

Heel even op pad geweest en toch weer nieuws, hoewel nieuws het is gedeeltelijk “oud” nieuws. Het gaat over de racekappen in het algemeen. Ik was vanmiddag bij Wim en Marian op De Woude, Wim was net terug van een bezoekje aan de “fabrikant” van de alom bekende racekappen, ze zien er, mede door het vakmanschap van Jan Reus, uit om te “zoenen” glad en strak met een positief effect tijdens het rijden met Quest of Mango. Of ik al een “racekap” heb besteld, nee, ik ben nog steeds die zelfde mooi weer fietser en ben ervan overtuigd dat het voor woon-werk fietsers bijna een must is, comfortabel en altijd uit de wind en droog. Verder had Wim ook de laatste aanpassingen bij de voorwielen op zijn fiets gemonteerd, gewoon een stukje kunststof waardoor er weer minder weerstand ontstaat tijdens het fietsen. Ik ben er helemaal van overtuigd, Wim heeft een hobby en een hobby, de eerste hobby betreft het sportieve fietsen met zijn Quest en de tweede is een steeds in omvang toenemende hobby n.l. het geruislozer, comfortabeler, lichter en vooral sneller maken van de velomobiel en daarbij vormt zijn eigen Quest het “testmodel”. We hebben heel even gekletst over de algemene toestand in het velomobielwereldje en geconcludeerd dat alles t.z.t. wel weer in het goede spoor zal komen. IK ben na een kort bezoekje weer richting Tiny gegaan die nog steeds alle hulp nodig heeft en zo was ik na 34 km weer thuis.

Weinig verkeer maar toch vraagtekens

Het ging weer als vanouds, een lekker tempo en weinig overig verkeer waarbij ik voornamelijk de schoolgaande jeugd bedoel. Die rijden nogal eens met meer studie op de ipad of ander technisch “geweld” en laten het verkeer voor wat het is, maar daar had ik vandaag dus geluk mee, ze waren er niet, of nog niet. Voor mij was het een heen en weertje naar Middenmeer om als eerste de nieuwste uitgave van het blad “Ligfiets&” op te halen maar helaas het lag nog niet op de deurmat terwijl er toch al een heel aantal dagen geleden melding van werd gemaakt via internet. Ik ben te vroeg of er is iets niet helemaal goed gegaan, wel lagen er een aantal poststukken voor de buren bij mij op de mat, de post is lang niet meer wat het geweest is dat is een ding wat zeker is. Eenmaal weer richting de “Zuidoost” keek ik op de teller toen ik net een foto had gemaakt langs de “kassen” op de hoek Tussenweg -Flevoweg en zag dat de snelheid tegenwind op dat moment net iets over de 40 km noteerde, leuk was mijn eerste gedachte dan zit het met de benen nog wel goed. De route kan ik haast blindelings rijden en nergens kwam ik iets afwijkends tegen waar ik, als het opvalt, een foto van zou kunnen maken. Maar toch heb ik onderweg nogmaals het apparaat ter hand genomen om iets vast te leggen waar ik zelf jarenlang min of meer mee had te maken, het vervoer in de landbouw. Ik reed door Bobeldijk naar Berkhout en kwam daar achter een aanhanger te rijden, nog niet wetende dat deze aanhanger werd voortbewogen door een landbouwtrekker, passeren was niet verstandig in het dorp dus bleef ik er rustig achter rijden. Bij de afslag naar rechts zag ik dat er een landbouwtrekker voor reed en dan ga je denken, in hoeverre is dit verantwoord, op de aanhanger lag los gestort product in dit geval aardappelen waar ik zelf jaren lang ervaring mee had. Het gewicht zal minstens 20 ton aardappelen zijn geweest dus 20.000 kg plus het gewicht van de aanhanger en dan een trekker ervoor die dit wel kan trekken maar bij de minste of geringste verkeersingreep is de ellende niet te overzien daar ben ik zeker van en dan te bedenken dat op de rechte stukken deze combinatie ongeveer 43 km p/u reed. Tot Oosthuizen heb ik de “handel” gevolgd en heb toen bewust flink “gas” terug genomen, waarom moet ik juist altijd net even sneller als wenselijk is, gewoon rustig fietsend naar huis is veel verstandiger. Na 80 km gaf de teller een gemiddelde aan van precies 33 km, niet onverdienstelijk voor een 71plusser.

Bijna naar Marken

Woensdag “gehaktdag”, nou zo erg is het niet hoor, gewoon een lekker ritje door het Noord-Hollandse landschap beneden Purmerend. Vanmorgen, nadat alles weer op orde was met de “patiënt” en wat steeds meer routine wordt , begon ik voorzichtig te denken aan een klein tripje tussendoor en dat is gelukt. Normaal is het starten over kale en rechte wegen de polder uit maar ik heb voor even een andere uitvalsbasis en zodoende ook een wat andere omgeving om “los” te gaan. Gestart en eerst maar eens richting Kwadijk en dan door naar Edam om via een stukje dijk in Volendam de kust te volgen naar Monnickendam, een moment twijfelde ik nog om naar Marken te rijden maar richting Durgerdam enz. was ik ook al lang niet geweest dus de dijk aanhouden richting het kleine witte kerkje op de dijk in Durgerdam. Bij het kerkje even een foto maken en weer terug naar de afslag richting Holysloot enz. met wat omleidingen en afleidingen kwam ik weer in de richting van Ransdorp Zunderdorp en Watergang waarna ik via Ilpendam en Purmerend weer op de tijdelijke thuisbasis ben binnen gelopen. Het was kort maar heerlijk ondanks de 57 km.

Eerste rit sinds 1 februari

Hoe is het mogelijk, 1 februari was mijn laatste fietsdag en nu is het al 20 februari, ja echt vandaag heb ik weer even geproefd van het buiten gebeuren met de Quest. Eerst vorst, toen sneeuw en vervolgens het begin van de mantelzorg periode. Het gaat inmiddels redelijk met Tiny, het is nog steeds pijnlijk en morgen komt er nieuw gips om en worden weer foto’s gemaakt en zullen we horen of alles naar wens geneest, duidelijk is wel, dat je met één hand min of meer helemaal onthand bent. Tiny stelde gisteren zelf voor, “Als je nu met mijn broer naar Middenmeer gaat dan kan je terug met de fiets en op momenten dat hier geen “werk aan de winkel” is kan je best een rondje gaan maken” en daar had ik best oren naar. En zo ben ik vanmorgen door Nico in Middenmeer afgeleverd en heb mijn eerste ritje sinds weken weer kunnen maken, onwennig en koud, nou nee, dat laatste eigenlijk helemaal niet, de voetverwarming werkt perfect. De zooltjes thuis nog een ietsje bijgeknipt omdat ik de bestaande inlegzooltje er in moet houden omdat het profiel van de zoolbodem niet gunstig is voor de bedrading, een kunststof ruitprofiel en dat lijkt me niet gunstig op langere termijn, dus alle opties die de schoen zo ruim mogelijk maken toepassen zoals de veters flink ruimer inrijgen en alle overbodige stukjes verwijderen, het ging zoals ik had gehoopt, geen koude voeten meer en na eerst een tijdje op stand 3 te hebben bij gewarmd heb ik na een kilometer of 20 de verwarming terug gezet naar stand 2. Net zoals Bas Dekker op zijn blog al aangaf “Ik had dit veel eerder moeten doen” ben ik dat helemaal met hem eens. Het stukje wat ik heb gefietst was maar kort maar weer helemaal in “de emmer”, wat is gezondheid toch veel waard, beseften we dit maar meer.

Voetverwarming dank zei Wim's onderzoek

Is het te laat, de tijd zal het leren, onlangs schreef ik een stukje over voetverwarming met voor mijzelf de vraag zal ik ze bestellen. Ik heb ze besteld en thuis gekregen, keurig netjes vanuit Duitsland. Ook had ik 8 stuks AA oplaadbare batterijen besteld en ook die kwamen netjes binnen. Maar het schaatsen had op dat moment voorrang dus bleef alles nog even in de verpakking. Gisteren en vandaag alles uitgepakt en de batterijen opgeladen. Wel even “schrikken” toen ik de gebruiksaanwijzing las stond daar in de Nederlandse vertaling dat er geen batterijen mogen worden gebruikt “zwaarder” dan 2000 mAh en ik had juist 2700 mAh besteld, wat moet ik hiermee ? Echter na overleg met deskundigen en verder bestudering van de Handleiding bleek dat de vertaling gewoon fout is, in de Engelse vertaling staat hetzelfde maar in de Duitse handleiding staat juist gebruik geen AA accu’s die lager zijn dan 2000 mAh dus ik zit goed. Ik heb ze op maat geknipt en hoop dat ik ze niet nodig heb en dat de vorstperiode echt over is, maar de tijd zal het leren, voorlopig even niet fietsen als mantelzorger.

En toen was het over.

Het had zo mooi kunnen zijn, samen op de schaats over een prachtige gladde baan zonder obstakels of scheuren en toch ging het mis. Het ene moment blij met de omstandigheden en een uur later bewerkt worden met zo’n “machine” om je pols weer op normale lengte te krijgen en gezet kan worden alvorens er gips omheen wordt gewerkt. Het overkwam Tiny vanmiddag, op “De Vliet” een prachtige brede baan om te schaatsen en plotseling viel ze met noodlottige gevolgen. En nu 6 weken gips enz. enz. en ik , …………….. gewoon mantelzorger.

Schaatsen als het kan.

Het is nog mogelijk, geen Elfstedentocht deze winter, maar schaatsen op natuurijs. Zoals het nu allemaal in de media wordt afgeschilderd is er een verstandig besluit genomen, een veilige tocht zou onder deze omstandigheden niet verantwoord zijn. Maar morgen en vrijdag en misschien zondag kan er nog worden geschaatst op sloten en vaarten. Vorige week zaterdag werd ik uiteindelijk overgehaald om te gaan schaatsen op een sneeuwvrij gemaakt stukje ijs in Oostzaan het viel niet tegen, prachtig weer en redelijk ijs. En dan ben ik niet alleen, als ik met de Quest van huis ga ben ik meestal alleen bij de start en onderweg rijd ik vaak met Kees of ander enthousiastelingen, maar als de “Vikings” worden vastgebonden staat Tiny meestal al klaar om te gaan zoals op de foto van vorige week zaterdag goed is te zien. Een grotere liefhebber zou ik zo niet weten, bovendien staat ze haar “mannetje” of is het “vrouwtje” in dit geval, zeer zeker. Dus ook morgen gaan we proberen hoe het is op de Westfriese “wateren”, ik heb er zin in.
Vanmiddag, toen ik de Quest naar buiten reed bleek de rechterrem vast te zitten en dan is het meteen de gelegenheid om dat gelijk aan te pakken. Even de auto naar buiten en binnen het “bedje”gespreid om vervolgens de fiets op zijn kant te leggen. Wat los schroeven en het wiel eraf om de remhendel weer voldoende ruimte te geven door schoonmaken en wat olie op de draaiende delen. Alles stond na korte tijd weer in elkaar en de remmen zijn weer perfect.

Wandelen is ook niet verkeerd

En ook vandaag is het schitterend weer, volop zon en weinig wind, wat wil een mens nog meer. Nou gewoon wat hogere temperaturen wat mij betreft voor de eventueel te verrijden Elfstedentocht is alles nog erg onzeker en als de kans er is zal het mogelijk a.s. zondag zijn. De temperatuur was hier vanmorgen zo rond 11 uur nog behoorlijk laag, in de schaduw tegen de muur van het schuurtje stond de thermometer nog op -12 en als dat nog een paar keer zo is dan zal het wel lukken in Friesland. Ik ben weer niet met de Quest weg geweest en als alternatief heb ik een flink stuk gewandeld. Tijdens mijn wandeling ben ik langs de ijsbaan van Middenmeer gelopen en zag dat het ijs goed was maar het was leeg op de baan er werd mij verteld “Om half 3 gaan we open voor de schooljeugd” dus dan komt er leven genoeg. Iets verder kreeg ik zicht op het kanaal richting Schagen, één witte sneeuwvlakte waar geen “hond” zich op zal begeven als hem of haar ’t leven lief is. Ik blijf er van overtuigd dat er weer ander tijden zullen komen en dat ik me weer uit kan leven in de Quest.

Er is goed nieuws, nog één week vorst

Zal het vriezen of dooien, de komende week zijn de verwachtingen hoog gespannen m.b.t. een Elfstedentocht. Zelf wil ik wel schaatsen maar dan moet er ook een redelijke “ijsvloer” zijn en niet met sneeuwbaantje van een paar honderd meter. Hoe is de situatie plaatselijk, in de Wieringermeer is schaatsen op de kanalen levensgevaarlijk, op de eerste plaats omdat de windwakken na de sneeuwval totaal onzichtbaar zijn en daar komt dan nog bij dat in de hele polder z.g. kwelplekken voorkomen waar brakwater, dus met een licht zoutgehalte, dichtvriezen tot een stevige “ijsvloer” sterk negatief beïnvloeden. Maar voor ons fietsers is er hoop, zoals de vooruitzichten nu zijn nog “slechts” één week vorst en dan wordt alles weer gewoon zonder overdreven schaatsgekte.

Barre tijden voor mens en dier

Matthijs gaf het al aan, zo koud was het hier niet eerder, inderdaad het is koud en geen fietsweer. Vrijdagmorgen heel vroeg bracht ik familie naar Schiphol en kwam om kwart voor 6 weer thuis, niets aan de hand maar enkele uren later was het beeld “Siberisch” sneeuw en ongemak is voorlopig ons deel. De fietspaden zijn onbegaanbaar en de temperaturen zijn net iets te laag om plezierig buiten te verblijven. Wel ben ik op zoek gegaan naar “voetverwarmers” en kwam op de volgende site http://www.sportolino.de/Therm_ic_PowerPack_Basic_Set_mit_ThermicSole.htm de “verwarmers “ die Wim S. heeft zijn helaas niet meer te leveren, waarschijnlijk maandag maar bestellen denk ik. Vanmorgen liep ik even een stukje buiten en voelde de snijdende kou en zag twee uiterste verschillen, aan de ene kant van de weg zwommen heel wat eenden in dampend water, het schijnt daar nooit dicht te vriezen volgens Tiny en de andere kant stond een blauwe reiger, net nog niet vast gevroren

Een waarschuwing nu het nog kan.

Mensen wees gewaarschuwd, je kunt er op wachten dat de eerste berichten over noodlottige ongevallen i.v.m. schaatsen in de krant komen. Er zijn nog heel veel windwakken die mensen noodlottig kunnen worden, waarom deze bezorgdheid zult u zeggen. Ooit, het lijkt wel om de levering van een nieuwe Quest te gaan, maar echt, ooit was ik op vrij korte afstand te dicht bij een schaatsongeval waarbij twee dorpsgenoten zijn omgekomen en sinds dien moet er echt ijs liggen wil ik gaan schaatsen en nooit als eerste over een nog “maagdelijke” baan. Toen, al bijna 60 jaar geleden, reed ik op een zondagmorgen met nog iemand op een sloot en hoorden we hulpgeroep, zo snel mogelijk op het geluid af en net voor de “ingang” van De Vliet, een klein meertje achter Onderdijk, lag een half rotte rodekool op het ijs. Even staan uitrusten en toen kwamen er 4 jongens, dorpsgenoten, aanlopen door de rietschoot met de schaatsen in de handen. Op onze vraag: “Waarom gaan jullie niet schaatsen” werd ons min of meer verwijtend gezegd dat we beter van het ijs af konden gaan want Theo en Klaas waren net onder het ijs verdwenen in een wak op “De Vliet”, ik krijg het nog koud bij de gedachte aan toen. Dus mensen, wees gewaarschuwd, vooral omdat er in de loop van vrijdag ook nog kans op sneeuw is waardoor de risico’s nog groter worden en je de slechte plekken niet kan zien.
Zoals vorig jaar, de winter van 2010-2011 eind december op het Slotermeer in Friesland was het wel veilig en kon ik heerlijk een baantje trekken samen met kinderen en kleinkinderen en uiteraard was Tiny ook van de partij.

Retourtje Oostzaan

Ja, ja, woensdag om 10 uur verzamelen op De Woude voor het traditionele ritje naar Marken. Het was me net iets te koud om zo vroeg al op De Woude te verschijnen, zo’n 43 km in de ijzige kou nee, dan een andere keer maar weer. De rit vanaf De Woude naar Marken en “omgeving” is wel altijd een super mooie rit over de dijk maar ik had voor vandaag een andere optie om mijn energie aan te verkwanselen, even op en neer naar de oppas-oma in Oostzaan. Tiny heeft vandaag de supervisie over Bram, Boris en Thomas en dat doet ze met plezier en al jaren achtereen. Ik had voor ik vertrok eerst de z.g. “Botterscreen” weer voor de dag gehaald en na wat knip en plakwerk kon hij weer in stelling met nieuwe “hechtpleisters” ik moet zeggen het is weer prima bevallen en de tranen van gisteren zijn allemaal opgedroogd achter het schermpje. Het enige wat me nog flink parten speelde waren mijn voeten, vooral mijn tenen, man man, wat was dat een rot gevoel, of ze los in mijn schoenen lagen. Maar ik heb het overleefd en de vorst gaat wel weer over. Toen ik weer vertrok uit Oostzaan ben ik via “Het Twiske” gereden en kwam aan het eind nog voor een obstakel, uit voorzorg maar even uit de fiets want als het net niet gaat zit er zo een gat in de body. Na controle is dat maar goed ook geweest want het was waarschijnlijk mis gegaan zoals op de foto is te zien. Het ritje heen en terug kwam net op 110 km te staan en is wel ongeveer gelijk aan een rondje Marken wat ik nog te goed ben.