En weer begint er een nieuwe week, en weer is het alsof het leven mij toe lacht, zon, zin en geluk alles is aanwezig. Ik bel voor alle zekerheid eerst even met Bianca, ik was van plan om even naar Friesland te gaan, goed dat ik dat heb gedaan, ze ging vanmorgen paardrijden en vanmiddag moest ze werken dus dan maar een ander ritje verzinnen. Een paar mueslibollen mee, voldoende drinken dan moet het lukken. Laat ik vandaag dan maar eens kijken hoe erg of het is in de Schoorlseduinen, ligt het afgebrande deel langs de Schoorlsezeeweg of zal het ver vanaf de wegen en paden zijn. Ik ga dus via de Alkmaarseweg richting Noord-Scharwoude en via wat binnenwegen naar Schoorldam waar ik het kanaal oversteek, na 50 meter rechtsaf en dan meteen flink in de remmen, er komt een asfalteermachine uit het “niets” zo het fietspad op en voor zo’n gevaarte wil je best even stoppen. Eenmaal in Schoorl ga ik meteen richting de Schoorlsezeeweg, het is al na een paar kilometer een troosteloos gezicht, wat heeft of hebben de idioten die zoiets veroorzaken toch een kronkel in hun hersens, als ze die al hebben. Over een aantal kilometers kom je met grote regelmaat enorme zwart geblakerde stukken natuur tegen, je zou er mistroostig van worden wat een rot gezicht en het lijkt wel alsof er nergens meer normale volledig groene stukken zijn. Op een bepaald moment ben ik uitgestapt en heb de Quest als enig kleurig object maar op de foto gezet tussen de afgebrande en zwart geblakerde bomen, wat een ellende. Eenmaal weer opgang gaat het af en toe op en neer en zo kwam ik even verder in “Bergen aan Zee” alles lijkt hier nog in een diepe maandagmorgen rust, weinig mensen op straat en nog minder auto’s. Aan het einde van de weg na de bocht, rechts aanhouden en verder door de duinen. Hier passeer je het “loket” om een dagkaart aan te schaffen om zo gebruik te mogen maken van de paden door dit gebied, omdat ik een jaarkaart heb kan ik na enige claxonstoten de mensen passeren die hier een poging doen om ook aan een toegangsbewijs te komen. Het gaat allemaal heerlijk en zo passeer ik diverse ondertussen bekende stukken om zo in Egmond-Binnen of aan de Hoef uit te komen. Het is overal even mooi, af en toe passeer ik wat fietsers, meestal op elektrische fietsen maar bij één van de afslagen op een T-splitsing stonden een aantal zeer sportieve dames op super sport/racefietsen die ook zoekende waren welke richting het moest worden. Ik was al snel ingesloten door het “vrouwvolk” en voelde me niet helemaal op mijn gemak, op een oversteek waar meerdere fietsers langs komen werd bijna de volledige doorgang geblokkeerd maar gelukkig ging alles goed hoewel er wel een paar mannen op de racefiets riepen dat die “banaan” aan de kant moest. Na enige uitwisseling van vraag en antwoord kon ik weer verder en hebben de dames ook hun tocht voortgezet. De teller stond op dat moment op 55 km en laat ik het zelfde stel na 85 km weer achterop rijden, op dat punt bij Akersloot ging ik links en de dames rechts. Het ritje ging verder langs het Noordhollandskanaal richting Alkmaar en na 133 km stond ik weer thuis met een zeer voldaan gevoel.
2 opmerkingen:
Pé, waar was je bang voor?
Vrouwen doen 'geen zeer', om met onze Wickie te spreken...
groetjes, Marian
Hoi Pé, het ziet er naar uit dat ze de daders te pakken hebben. Wat bezielt zulke idioten toch. Gelukkig hersteld de natuur snel en zie je er over een jaar waarschijnlijk niets meer van. groeten van Eduard
Een reactie posten