En toen zat ik even met Oma Mia op het bankje.

Wat is het weer mooi langs de weg, heel anders als de afgelopen zondag, nu weer droog en volop zon. Ik heb voor vandaag als eerste een bezoekje aan zus Margriet op het programma staan en daarna zie ik wel. Zo rond 10 uur ga ik van huis richting Agriport waar alle dagen het Microsoft verhaal groter wordt, nu is er aan de westkant tegen de A7 een hek geplaatst al even stijf en strak als alles wat er allemaal wordt “ geplant” en gebouwd. Ik neem deze keer weer eens een andere route en ga langs het spoorlijntje waar het kleine molentje altijd een leuk object blijft. Via wat gebruikelijke omwegen kom ik op Zwaagdijk en zie op een bepaald moment dat ook hier de techniek al volop is ingeburgerd om de heg in model te  “knippen en scheren” . Vroeger was dit jaarlijks handwerk, 2 mannen liepen toen weken met de sikkel en heggenschaar en tegenwoordig zittend in een verwarmde trekker met een hakselapparaat wat hydraulisch bestuurd wordt gaat het vlugger en moeiteloos.  Aangekomen bij zus Margriet blijkt ze niet thuis, de auto staat wel binnen maar er is geen teken van leven dus dan weer verder. Ik ga vervolgens via Wervershoof naar de dijk om weer een min of meer vast rondje te maken. In Enkhuizen is men nog steeds bezig met de restauratie van het monumentale pand aan de haven en even verder zit een meneer met een enorme telelens, hij probeerde een zwaan in de juiste houding  vast te leggen. Ik kom weer op de dijk en met de wind schuin achter lijkt het wel vanzelf te gaan. En als ik het voor mij bekende bankje nader zie ik dat er weer iemand daar zijn of haar rustpunt heeft gevonden. Het is zelden leeg op deze plaats, ik rem wat af in de bocht en besluit om  ook even te stoppen bij de mevrouw die meteen haar hand als begroeting opsteekt. “Een rustpunt” is mijn vraag en meteen kwam er een stortvloed aan woorden over haar lippen. “Ja ik maak alle dagen dit loopje en wil het halen en dat lukt mij nog steeds” Hé dacht ik zou dit haar dan zijn, en mijn vraag aan haar was dan ook “Bent U Oma Mia soms” Inderdaad, het antwoord was bevestigend, dit was dus Oma Mia. Al diverse keren ben ik hier langs gegaan en op een bepaald moment stond er een bordje bij dit bankje, het “Oma Mia bankje”. Het bordje is ondertussen al een aantal keren door de baldadige slopende jeugd verwijderd vertelde ze en nu, nadat het voor de zoveelste keer weer was verwijderd en terug gevonden, staat het bij mij in de tuin met een bankje vertelde ze, want een bankje had ik niet. Zo zie je maar weer er is altijd wat te beleven langs de weg en zo bracht deze bijna 83 jarige Oma Mia weer “stof” genoeg op om een stukje te schrijven. Toen ik weer thuis kwam en de Brugmantia zag staan was het wel aanleiding om nog even een plaatje te maken met datum van de nog steeds bloeiende tuinplant . Alles van vandaag was goed voor 108 km in zon en weinig of geen wind, m.a.w. prachtig rondje echt fietsweer.