Een rondje met ontmoetingen die je niet voor mogelijk zou houden.

“Wie verre reizen doet kan veel verhalen” een uitspraak die al heel wat jaren meegaat. En ik denk dat er een flinke grond van waarheid in zit, vandaag leek het zo’n dag te zijn. Ik was op tijd wakker en besloot vandaag dan maar weer eens richting Oudemirdum te gaan en verder zie ik het wel. De rit over de Afsluitdijk is gesneden koek zoals men dan wel zegt, het vliegt er over en binnen de kortste keren ben ik op Friese bodem. Wat me alle keren opvalt zijn de enorme aantallen ganzen, in Noord-Holland zijn er al veel te veel maar in dit gedeelte van Friesland lijkt me de plaag nog veel erger. Ik bel een kilometer of 10 voor Oudemirdum of Bianca thuis is, ze neemt op dus de koffie is verzekerd. We kletsen een tijdje over van alles en nog wat waarna ik besluit om “onderlangs” weer naar huis te fietsen. Ik krijg nog wat versterkende middelen mee en zet koers naar het zuiden, alles tegen de wind in maar dat betekent dat ik in N.H. het laatste stuk de gunstigste wind heb. In de Noordoostpolder heeft deze hyacinten teler wel een beetje gerommeld met het plantmateriaal, er staan verschillende planten tussen die er niet in thuishoren. Als ik dan in Emmeloord langs het “Voorhuys” ga zie ik een oude bekende en roep zijn naam “Hallo Kees”, totaal geen herkenning  bij de oud directeur van Agrico en vertwijfeld loopt hij in mijn richting, nog geen bekends, ik doe mijn helm en pet af en vraag of het nu wel herkenbaar is, helaas we schudden elkaar de hand en als ik mijn naam noem gaat er een wereld van herkenning open. Kees heeft weinig tijd want hij heeft een afspraak zodoende is deze ontmoeting maar kort, de laatste keer was bij mijn afscheid van de zaak en dat is al zo’n 19 jaar geleden. De rit gaat weer verder richting Ketelmeerweg om dan de draai te nemen naar de Ketelbrug waar uit tegenovergestelde richting een blauwe Mango nadert, wie dit was , ik zou het niet weten. Dan de dijk langs de “zwaaipalen” richting de centrale bij Lelystad. Onderweg stop ik nog even om een foto te maken van de mannen die een zeer exclusief beroep uitoefenen, steenzetters, er zijn maar heel weinig mannen die dit kunnen en bovendien is het  ‘t zwaarste beroep waar toe nu toe geen goede machines voor zijn ontwikkeld. Als ik even met de eerste man sta te praten komt er een tweede man aanlopen die door de eerste meteen op de hoogte wordt gesteld van het feit dat ik al “heel” van Middenmeer af kom fietsen. “Ja” zegt de tweede man “Ik weet het en hij kent mijn vader” ik keek hem wat wonderlijk aan en vroeg wie dat dan wel was, “Albert van Dijk” hoe is het mogelijk als ik Albert niet tegen kom dan is het zijn zoon wel. Voor wie Albert van Dijk niet kent, wij zijn “vrienden van langs de weg” en anders type je maar in Google “Albert van Dijk Buchenwald” dan gaat er een wereld voor je open die geen mens ooit hoopt mee te maken. Ik sta even met deze man te kletsen, het is zoon Johan, neg even en ik heb de hele familie ontmoet. Dan weer door en het begint wat te regenen, niet hard maar pas in Enkhuizen wordt het weer droog en tot aan Middenmeer heb ik weer volop zon, zo zie je maar, wie verre reizen doet enz. , want zo was het vandaag wel met 205 km.