Vandaag heb ik op een bepaalde manier verloren, niet dat ik ergens mee in gevecht was of op een andere manier mijn gelijk probeerde te halen maar ik heb verloren van die kleine rot vliegjes langs het fietspad op de Afsluitdijk. Vol goede moed was ik vanmorgen op pad gegaan om weer een keer naar Friesland te fietsen, het weer is goed en wat ik thuis aan klusjes had is afgewerkt dus gaan “met die banaan”. Als ik van huis ga is het kwart voor negen, dus voor 11 uur ben ik daar aan de koffie, tenminste dat was mijn idee totdat ik de Afsluitdijk op reed. Bij de sluizen kreeg ik de eerste doop van vliegende beestjes en elke kilometer leek het wel erger te worden en ook door de gaten in de helm kriebelde het en stond mijn besluit al heel snel vast. Niet naar Friesland, nu is het nog vroeg en als het op dit moment al zo erg is met de vliegjes dan wordt het in de loop van de dag alleen maar erger als het warmer wordt. Dus omkeren en mijn dochter bellen dat ik terug gegaan ben, ik ben gecapituleerd voor een overmacht aan natuurgeweld, zo klein als ze ook zijn. Dan maar een ander pad zoeken en dat is niet zo moeilijk. Over Wieringen langs het Wad, het was eb, aan alles was te zien dat hier aan de bovenkant van het eiland weinig water staat. Op één van de foto’s is goed te zien dat er weinig over is van de Waddenzee op dit stuk en ook de “jutter/visser/stroper” loopt erg ver uit de kust om mogelijk iets te verschalken. Even verder passeerde ik een meisje die met haar paardje een ritje langs het Wad maakte, wat is het hier altijd rustig in toch een ongerepte natuur, geen auto’s of lawaai alleen de wind en de meeuwen en verder rust alom. Na Wieringen ben ik via de Balgweg naar Den Helder gegaan en bij de aanlegplaats van de “Texelseboot” naar de buitenkant langs het Marsdiep over de Zeepromenade naar de duinen, overal de kust volgen via de fietspaden. Bij de Hondsbossche zeewering werd op verschillende plaatsen gevist maar ik zie nooit dat er iets boven water wordt gehaald. Aan het einde waar ik weer het duinfietspad op zal gaan ontdek ik dat er iets niet klopt met de bandenspanning, linksvoor is flink leeg gelopen en vraagt om aandacht die hij ook prompt krijgt, vervangen en op spanning brengen wat resulteert in een weer perfect lopende Quest die alleen maar te temperen is door te remmen. Toen ik door Schoorl kwam ontstond er net een beetje een opstopping, er was iemand aangereden door een auto en dat geeft altijd ellende. Toen ik al zeker 5 km verder was kwam er een ziekenauto met loeiende sirene aan racen, mogelijk voor dit slachtoffer. Naar Middenmeer was niet ver meer maar ik moet dan altijd nog weer ietsje om, via Schoorldam en Broek op Langedijk naar Heerhugowaard en dan naar de dijk richting Obdam om dan pas echt naar huis te fietsen en na 132 km weer uit de fiets te stappen met een heerlijk gevoel en de wetenschap dat als alles zo door zal gaan ik echt de 100 wel zal halen, zo’n leven is echt waard om geleefd te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten