Na de geslaagde “proefrit” van gisteren moest het vandaag
ook weer mogelijk zijn om een rondje te maken. Ik ben al een hele poos niet
meer over de uiterste “noordkop” van de provincie geweest dus het leek me wel
weer eens een uitdaging om met deze toch wel pittige wind langs het Marsdiep te
fietsen, dus op naar Den Helder. Ik voel duidelijk dat de wind geregeld van
achter en af en toe van linksachter komt, simpel geredeneerd zal ik hem straks
langs het water van voren en rechtsvoor hebben, we zullen zien. Naar Den Helder
gaat alles bijna vanzelf en eenmaal om de bocht bij de aanlegplaats van de boot
naar Texel zwiept de wind behoorlijk op de zijkant, het stuur wat steviger vasthouden
en niet te hard rijden dan moet het goed komen. Hoe verder ik kwam des te
sterker werd de wind, de enkele fietser die mij tegemoet kwam zat zonder te
trappen naar mij te glimlachen, durven ze wel, dacht ik een moment. Het laatste
stuk was het minst prettig, de geasfalteerde strook stopt en dan begint het
strand en dat heb ik geweten, ik was nog nooit echt gezandstraald maar nu weet
ik hoe dat voelt, gelukkig kon ik op dat punt linksom de duinen in waar dat
probleem niet aan de orde is. Er was nog wel een hardloopwedstrijd voor de
marine met om de hoek een bevoorrading, ik ben even uitgestapt om een foto te
maken van één van de deelnemers, zijn voeten zijn niet te zien door deze
zandstorm waar ik net doorheen was gekomen. De rit ging overigens prima, wel
kan ik net als gisteren best voelen dat ik er een tijdje uit ben geweest en
daarbij een week met buikloop maakt de conditie ook niet beter maar ik heb toch
weer genoten van dit tripje van 102
km . Vanaf Den Helder maar gewoon de kust blijven volgen
en zo kwam ik in Groote Keeten, Callantoog, St.Maatenzee, Petten, Hargen en
Schoorl om vervolgens weer van de kust af te gaan en de thuisbasis op te zoeken.
Heerlijk de zinnen even verzetten noemt men zoiets want dat is wel nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten