Alleen op de wereld, ik zeker niet.

Soms heb je van die momenten dat je bij jezelf denkt ik ben alleen op de wereld, geen geluid en nergens iemand om je heen slechts wat vogels die zich laten horen en heel in de verte het gezoem van wat verkeer. Ik maak dat een heel enkele keer wel eens mee, vandaag zeker niet het was de ene bekende na de andere. Ik was vertrokken richting mijn zus Margriet die onlangs weer een keer naar het ziekenhuis was geweest dus dan ga je langs om te horen hoe het gaat. Als ik net van huis ben zie ik iemand op de racefiets en toen ik dichterbij kwam zag ik dat het Wim Vreman was, in het verleden onderwijzer van de lagere school waar ook mijn kinderen les kregen. Wim is sinds enige tijd alleen, zijn vrouw Ans is overleden en dan heb je, omdat ik hetzelfde heb meegemaakt, toch bepaalde gevoelens die je kan delen. Dus inhouden en een praatje maken tot aan het einde van de Flevoweg waar onze wegen gingen scheiden. Ik ben via Medemblik gegaan om te zien of de brug alweer toegang geeft richting Wervershoof zonder via omwegen te moeten rijden. Alles is weer als van ouds, het is of er niets is veranderd. Op Onderdijk, het volgende dorp zie ik een vroegere plaatsgenoot uit mijn geboortedorp, Rien Stokkermans. Jaren geleden heb ik hem ook gesproken en nu dus weer, er komen meteen allerhande verhalen boven water over onze broers en zussen, maar hij was rond zijn 21^e van het dorp af en ik zelfs al eerder. Na een tijdje gezellig kletsen heb ik mijn weg weer vervolgd en ben bij Margriet terecht gekomen, ze voelde zich prima en dat was te merken ook, ze praatte ongeveer vijf kwartier in een uur, ik heb haar geadviseerd om nou eens een tijdje wat gas terug te nemen maar dat is tegen dovemans oren gezegd. Vanaf deze stop ben ik Zwaagdijk uitgereden naar de Bobeldijk en Spierdijk, waar ik ben gestopt bij een baan prachtig bloeiende tulpen. En dan weer verder, het zal wel een klein rondje worden, nog even in Obdam bij Tom en Gerda aanwippen en dan de laatste paar kilometers naar huis. En toch nog weer een stop, na de oversteek van de A.C.de Graafweg ging ik weer de rijweg op en vanaf het fietspad werd er geroepen, stoppen en dan kom je weer familie tegen, Arnold en Git Marcus even “bijpraten” en op naar Aartswoud waar ik nog een broedende zwaan langs het water zag zitten en thuis gekomen constateerde dat het inderdaad een klein rondje is geweest van slechts 67 km.