Helemaal buiten verwachting heb ik vandaag een rondje gefietst. Normaal zijn we, Tiny en ik, de weekenden altijd samen maar ze werd uitgenodigd door Patricia, haar dochter, om een weekje mee te gaan naar de warmte en dat werd Egypte en zodoende kon ik ook m’n gang gaan. Vanmorgen was ik nog lang niet zo ver, ik werd gewekt door de regen en dan is m’n enthousiasme al bijna helemaal verdwenen maar later ben ik toch gezwicht voor de “verslaving” om toch maar een klein rondje te doen. En zo reed ik even op en neer naar Zwaag om bij Leo en Riet langs te gaan die me al meerdere keren hadden uitgenodigd om een bakkie te komen halen.
Even bijkletsen over wat er allemaal gaande was en ook de belevenis van de vakantiegangers, een aardbeving. Het is allemaal meegevallen maar voor hetzelfde gaat het net als in Turkije. Op mijn rondje was ik al een paar zwanennesten voorbij gegaan toen ik besloot om van alles wat ik nu nog zou passeren een foto te maken en dat waren er nogal wat.
Ook de bermen kleuren in het hele land op diverse trajecten geel. Alles geel van het bloeiende koolzaad en dat heeft voor mij een diepere betekenis. Morgen 17 april is het weer een gedenkwaardige dag voor de bewoners van de Wieringermeer, op die dag in 1945 werd de dijk opgeblazen en stroomde het IJsselmeerwater de polder in en werd alles wat nog zo jong en nieuw was vernietigd, door de terugtrekkende bezetter, zoals dat zo “mooi” wordt omschreven op het gedenkteken bij “Het gat van de dijk” tegenover het Robbenoordbos.
Ik hoor het mijn vroegere collega nog zeggen: “De polder onderwater en overal stond het koolzaad in bloei, ik zal dat nooit vergeten” en zodoende denk ik ook alle jaren aan wat er zich toen heeft afgespeeld.
En hier stop ik graag voor, dat gaat me even te hard. Terug na de koffie even een ommetje via de Obdammerdijk en toen weer naar huis waar ik de 62 km heb “aangetikt”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten