Het weer is goed en dat leent zich voor een toertje naar De Woude, maar eerst de tuin even onderhanden nemen.
Het is nooit mijn liefhebberij geweest en dat zal het ook nooit worden maar het is toch weer opgeknapt door een paar uurtjes te “zweten”. De rit erheen is alweer met een omweg door het industriegebied van Heerhugowaard, hoelang deze omleiding nog blijft weet ik niet maar het is niet de leukste. Na Alkmaar is het simpel langs de Oostdijk en aan het eind oversteken en na een paar honderd meter kom je bij het pontje wat je tegen een kleine vergoeding overbrengt.
Helaas net als de vorige keer is er niemand aanwezig dus ik keer weer terug en maak nog even een foto als bewijs dat ik er weer was. Na amper 100 meter sta ik weer bij de start en landingsplaats van het pontje en dan gaat mijn mobiel, “Hallo Pé met Wim, wij zijn er niet maar ik zag jou bij ons huis een foto maken dus zodoende” Wim was met Marian bij de fysiotherapeut vertelde hij en zag mij via de beveiligingscamera bij hun huis een foto maken, zo zie je maar dat de beveiliging “dik” in orde is bij de familie Schermer. Niet via dezelfde route maar weer via Driehuizen en Grootschermer op naar Middenmeer.
Bij de kerk stond een meneer stil met de racefiets bij het kunstwerk “Moeder en Kind” van Nic Jonk. We raakten aan de praat en hadden het al gauw over het mooie weer en dan grotere ritten maken. Die grotere ritten durf ik eigenlijk nog niet aan, vertelde ik hem en zo kwam die hartritme storing ter sprake. Hij vertelde dat hij ook te maken had gehad met ablatie, 4 keer zelfs en de cardioloog had gezegd we gaan gewoon door tot het is gelukt en de laatste keer is nu een jaar of 7 of 8 geleden en nooit problemen meer gehad, dus er is nog hoop voor mij, hij was ook al 79 dus alles is nog mogelijk. En ik wil 100 worden zei hij, we zijn ongeveer uit het zelfde hout gesneden want ik wil dat ook.
Met een klein ommetje zit ik al snel op richting Middenmeer waar de teller voor vandaag bij 97 km is blijven steken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten