“Iemand die verre reizen doet kan veel verhalen” is een spreekwoord wat bijna op mij van toepassing is, ik zeg, bijna, want wat is ver. Vanmorgen weer een keer met mooi weer van start, als eerste zou ik naar Hoorn een cd met foto’s wegbrengen van het afgelopen weekend en dan zou ik vanmiddag zorgen dat er ook één op de post zou gaan naar Doetinchem, het laatste liep door omstandigheden ietsje anders dus dat moet nog. Toen ik bijna in Hoorn was en op het fietspad reed kwam er uit een uitrit van links een meneer op de fiets met een flinke plank in zijn rechterhand, zonder op of om te kijken draaide hij pal naast mij op en door mijn hoofd weg te draaien wist ik het “houtje” te ontwijken, de man verontschuldigde zich en daarmee was de eerste hindernis genomen. Nadat ik de Cd had afgegeven en nog een paar beelden zag op de TV ben ik weer verder gegaan. Bij het verlaten van Hoorn net voor de afslag naar het fietspad zit een lichte “kronkel” in het fietspad wat daar begint, ik reed netjes rechts maar een scholiere van een jaar of 16 nam de “binnenbocht en kwam tot stilstand half op mij en de grond, gelukkig geen krassen of ander ongemak, dat was de tweede hindernis. Het leek me veiliger om de weg langs de IJsselmeerdijk te nemen daar zijn weinig zijwegen en is het allemaal goed te overzien. Heerlijk draaiend volgde de ene kilometer na de ander en zo kwam ik op de dijk in Volendam, maandagmorgen en uiteraard is het ook hier om deze tijd van het jaar tamelijk rustig, ik weet niet of dat te maken heeft met maandag, wasdag. Na Volendam richting Marken ik ben nu toch op de “kustroute” iets voorbij Volendam heb ik de wet bewust overtreden, ik was even “wildplasser” maar dat had grote gevolgen. Ik was gestopt op de hoek van een inrit naar een weiland waar de poort open stond en verder was er niets te zien. Toen ik uit zou stappen en half omhoog was rolde de Quest achteruit en kwam met zijn rechterwiel in een kuil langs de inrit met gevolg dat ik half in en uit de fiets op mijn zij ging. De tas waarin mijn voornaamste spullen zitten staat altijd links van me op de bodem van de fiets en die ging zelfs over mij heen naar buiten en lag in het gras. Toen ik uit de fiets was gekropen, was mijn eerste en grootste zorg de eventuele krasschade, het viel allemaal mee, gelukkig. De tas weer opgepakt en terug in de fiets, mijn fototoestel lag eveneens buitenboord en kreeg ook weer zijn vaste plekje en na mijn “misdaad” ben ik weer verder gefiets. Heerlijk toerend over de dijk naar Marken binnendoor naar de haven en dan langs de buitenkant over het fietspad, wat gelukkig later beter werd, naar de vuurtoren oftewel “Het Paard” toen ik daar aankwam arriveerde er ook iemand op de racefiets waar ik een tijd mee heb staan kletsen alvorens ik mijn weg weer heb vervolgd. Na Marken richting Uitdam en vervolgens naar Broek in Waterland, via de Broekervaart naar het Noordhollandskanaal waar ik met de pont ben overgestoken om via Landsmeer mijn weg te vervolgen, in Landsmeer linksaf naar het Twiske om zo richting Purmerend en Zuidoostbeemster te gaan. Op dat moment bedacht ik dat Tiny mogelijk aan het tennissen zou zijn maar misschien is ze thuis in de tuin en hoort ze de telefoon niet, er werd tenminste niet opgenomen. Toen ik eenmaal op de Oostdijk reed bij het Noorderpad bedacht ik dat ik toch wel even langs kon gaan en zocht mijn sleutelbos. Vanaf dat moment kreeg ik het even benauwd, nergens te vinden stoppen en in alle hoeken van de fiets gezocht, in de tas en overal waar maar mogelijk. Dus langs gaan had geen zin, eerst mijn sleutels weer vinden, zou ik ze thuis in de poort hebben laten staan ? Nee dat wist ik zeker ik had ze in het zijvak van de tas gedaan, als ze dan niet thuis zijn is de enige plek waar ik ze zou hebben kunnen verliezen daar ergens langs de dijk zijn, na Volendam en voor Katwoude. Met wat extra energie op huis af, hoe zal dit aflopen, word ik al een beetje dement of valt het mee, thuis aangekomen zag ik dat er geen sleutels in de poort zaten, nog maar een keer de hele fiets doorzoeken en toen mijn schoondochter gebeld die binnen een paar minuten met de reservesleutels bij me was. Er rest mij niet anders dan met de auto naar de “plaats delict” te gaan, (wildplassen mag nog steeds niet) en daar maar eens te zoeken, wie weet heb ik geluk. In de auto gestapt en er op af, gelukkig wist ik waar ik moest zoeken, toen ik uit was gestapt zag ik ze al van veraf liggen, eerst even vastleggen en toen oprapen, ze waren heerlijk warm door de zon en hebben daar van ongeveer 12 uur tot half 5 gelegen en ik kan je verzekeren dat ik echt wel een zucht van verlichting heb geslaakt. Na 148 km met de fiets en 80 km met de auto kan het voor vandaag wel weer toe zullen we maar zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten