De Hondsbossche zeewering is straks niet meer

Het ging weer helemaal goed vandaag, bijna super, één keer een bui die zo’n kwartiertje  wat lichte tot zwaardere druppels losliet en mij er toe “dwong” om de kap er een tijdje op te zetten. Ik was al weer een tijd niet in Petten geweest om de aanleg van het strand te bewonderen dus vandaag maar even die kant op. Uiteraard met een ommetje en zo ging ik richting Slootdorp om dan via De Haukes en Westerland  de “korte Afsluitdijk” te nemen naar de Balgweg en zo naar Den Helder. Net zo’n beetje ter hoogte van het vliegveld  “De Kooy” begon het iets te regenen en omdat ik in de verte zag dat het daar flink mis was ben ik meteen gestopt om de kap over het grootste deel van de instap te plaatsen. Mooi droog en warm verder rijden tot aan de ronding bij het Marsdiep waar het weer droog was en waar ik ook alles met de wind schuin achter verder kon fietsen. Aan het einde linksaf omhoog en dan door de duinen tot aan Petten. Er is wel wat fietsverkeer vanwege de laatste “vakantiestuiptrekkingen” maar het is allemaal prima te doen, hoewel ik bij het passeren menig keer een gil meen te horen of oei….. op z’n minst, maar zonder kleerscheuren kom ik in Petten en neem zolang dit nog kan de Hondsbossche zeewering  aan de buitenkant, dus langs de Noordzee. Na een paar kilometer is het  over, de borden geven aan dat het niet wenselijk is om verder te gaan. Ik zoom in op het gebeuren in de verte en inderdaad,  de zandsuppletie ligt tot aan de voet van de dijk en straks is het nooit meer mogelijk om hier met de fiets te komen. Eén van de laatste keren dat ik hier was vertelde één van de mannen die zich met dit werk bezighield dat er een contract was voor 20 jaar dus zo lang zal er onderhoud worden gedaan om dit in stand te houden. Naast mij stond een meneer ook een beetje op leeftijd die toen opmerkte “Dan komen we over 20 jaar nog eens kijken hoe het dan is” ik vond het wel een “goeie” en stemde volledig met hem in. Als je de foto’s bekijkt dan is het in zuidelijke richting onduidelijk waar de grens ligt tussen dijk, duin, strand en zee en naar het noorden zie je nog het oude vertrouwde maar dat dit straks over is, daar bestaat geen twijfel over. Gezien de donkere wolken die steeds dichterbij komen besluit ik om niet verder te gaan en via de “snelste” route naar Middenmeer te rijden, het enige oponthoud is de ophaalbrug over het Noordhollandskanaal maar daarna is het volop doortrappen en voor de regen ben ik weer binnen na precies 100 km die dit mens weer goed hebben gedaan.